wow...

Op vleugels van ontroering vlieg ik boven mijn bloglandschap...
Maar ook: wiebelend van nieuwsgierigheid!
Ik wordt ongemerkt gelezen...
Ik krijg anonieme berichtjes...

Ik vind het spannend.

Het is overigens weer maandag. Maandag blogdag, zo lijkt het.
De afgelopen week heb ik mij geprobeerd staande te houden tussen pittige werkdagen, dreigende toetsen en bijbehorende stapels papierwerk/opdrachten, dagelijkse beslommeringen en pogingen om mijn sociale leven te reanimeren.
Dat laatste is gelukt, niet alleen omdat ik weer wat mensen heb gesproken maar ook dankzij de toch wel trouwe bezoekers van mijn blogje.
Zaterdagavond ben ik vanuit mijn werk naar Leiden gereden om in bar&boos een schreeuwerig herriebandje hun laatste nummers uit te zien kotsen. Eigenlijk kam ik daar vooral om taxi te spelen maar ik pikte dus een stukje optreden mee. Mijn oren zoemen er nog van.
Het is erg grappig om je te realiseren welk contrast dit taxi-klusje mij opleverde.
Het ene moment was ik op mijn werk nog druk doende een kind rustig te krijgen die compleet ontremd aan het krijsen, schreeuwen en schelden was. Het volgende moment loop ik een veel te warme ruimte in waar allemaal mensen compleet ontremd aan het schreeuwen zijn en er minstens 3 hun longen, totaal onverstaanbaar, uit hun lijf schreeuwen in een microfoon die ze wellicht niet eens nodig hadden. Waar ik eerst mijn best moet doen om rust en orde te herstellen omdat ongecontroleerd schreeuwen en om je heen slaan niet sociaal geaccepteerd gedrag is, stond ik vervolgens op een plek waar ongecontroleerd schreeuwen en om je heen slaan totaal geaccepteerd is. Heb ik nou raar werk of was ik op een rare plek?

Mijn doel voor deze week wordt het zien van Ober in de bioscoop.
Is 1 van mijn mysterieuze bezoekers al naar deze film geweest? Ik hoor het graag...

Tot blog!