hm...

En het is alweer woensdag...
De dagen vliegen voorbij. Ik vraag me steeds maar af hoe het kan dat het sneller gaat dan ik bij kan houden terwijl ik het tegelijk ook weer wel bij lijk te houden. Het wordt wel een beetje penibel allemaal. De tweede periode op school is vorige week al begonnen en het begon meteen goed. Gisteren had ik mijn eerste drama-presentatie. Dat kostte me een weekend eenzame opsluiting van tevoren om het voor te bereiden. Twee dagen van piekeren en peinzen, schrijven en herschrijven, weggooien en opnieuw beginnen...tragisch...
Gelukkig ging het op het goede moment ook helemaal goed, ik was eigenlijk wel gewoon trots op het resultaat. Er is alleen geen tijd om op mijn lauweren te rusten, de volgende opdrachten staan alweer op mijn studiedeur te bonzen. Projecten, verslagen, mediaopdrachten, onderzoeken...Af en toe vraag ik me af hoe ik dit de komende jaren ga volhouden maar tot nu toe is het het uitzicht aan het einde van de rit wat me motiveert om over het toekomstige leed heen te kijken.

Ik ben overigens afgelopen vrijdag nog wel naar het crossing border festival geweest. Het wemelde er van de BNers die er cultureel verantwoord met een plastic flesje rode wijn sjokten tussen optredens en voorlezende dichters. Mij viel het een beetje tegen, eerlijk gezegd.
De rode wijn uit het plastic flesje was goed, daar lag het niet aan. Maar het was mij te onoverzichtelijk allemaal. De chaos van bijvoorbeeld Lowlands is nog altijd overzichtelijker, ookal zijn dat veel meer optredens verdeeld over veel meer podia. The Veils worstelden ook met het cultureel georienteerde publiek, net als ik. Iedereen stond doodstil met het wijntje in de hand te kijken naar de verschillende optredens. Geen gejuich, geen dansende mensen en vooral geen meezingen. The Veils kwamen dus lang zo goed niet uit de verf als ik had gehoopt. Maar het was leuk om ze nu eens van dichtbij te zien. Wat dan weer wel heel leuk was, was het optreden van Scott Matthews. Lekker loungend geluisterd naar een man met gitaar. John Mayor, eat your heart out!
Verder was er ook een optreden van Stuart A. Staples maar aan het einde van de avond viel ik daarvan in slaap...

Dat was ook meteen mijn enige outdooractiviteit deze week...zal je zien; ga je eens de deur uit, val je er in slaap!

Voor iedereen die zich door mij verwaarloosd voelt de laatste tijd: ik doe het niet met opzet, ik ben jullie niet vergeten en ik vind jullie ook niet stom...ik leef ook nog, ik ben niet ernstig ziek (voor zover ik weet) en er komt vast wel weer een dag dat ik jullie allemaal weer even spreek.
Ik moest me vanmorgen zelfs weer opnieuw voorstellen aan mijn katten en als ik niet uitkijk weet straks zelfs mijn buurman niet meer hoe ik er ook al weer uitzie.

Tot zover, voorvandaag.
Tot blog!