Londen calling

Zo. Gisteren terug gekomen van een lang weekend Londen.

Van alle dagen in het jaar dat we hadden kunnen vliegen, vlogen wij op de dag van een weeralarm en windkracht 10.

Zo kwam het dat we vol spanning de schermen in de gaten zaten te houden tussen grote hoeveelheden strandende reizigers. Tussen allerlei gecancelde flights hadden wij alleen maar 5 uur vertraging. Dat viel dus reuze mee. Na een vlucht die begon en eindigde met bijzonder veel turbulentie zaten we vervolgens nog ruim een uur vast in het vliegtuig omdat de vliegveldmensen van Gatwick hadden besloten dat de slurven te kwetsbaar waren in de storm. Eerder die dag waren er 4 mensen flink gewond geraakt toen een slurf wegwaaide. Vandaar dat wij moesten wachten op een momentje met minder windkracht.

Daarna trokken we vol goede moed richting trein. Het hele netwerk lag plat of in ieder geval flink in de war vanwege omgewaaide bomen op rails en andere stormongemakken.

Zo begon ons relaxte weekend wat stressvol.

Gelukkig was het de dagen daarna hooguit winderig maar wel zonnig.

Toch denk ik nog wel een keer na voordat ik weer de oversteek maak; vorig jaar werden onze toeristische plannen gedwarsboomd door een walvis in de Thames (die we wel van dichtbij hebben gezien), nu was er een heuse storm die de start wat ingewikkeld maakte.

Londen is leuk, engelsen vind ik persoonlijk ingewikkeld. De beleefdheid maakte me nerveus; ik voelde me een olifant in een porseleinkast, zo nu en dan.

In Londen hebben we een dagtocht gemaakt van ons bezoek aan Tate modern.

We hebben hartstochtelijk geprobeerd om een theatervoorstelling te boeken maar we liepen vast op volgeboekte theaters of bizarre prijzen.

Het is toch verbazingwekkend; zo veel theaters en zo weinig vrije stoelen.

We hebben nog even rondgekeken in the national gallery; een mooie tentoonstelling met foto-portretten(waar een intrigerende close-up van Michael Jackson hing die toegelicht werd door een chirurgie-student die er toevallig ook was... er bleek werkelijk niets meer origineel aan het hoofd van Michael en er lopen bijzonder veel lelijke littekens over zijn hele snuit). er was ook een minitentoonstelling met foto's van de Pet Shop boys... ik werd er blij van.

We hebben natuurlijk ook nog even op de 0-lijn gestaan in Greenwich, wat weer zo'n bijzonder plekje is waar bergen toeristen allemaal dezelfde foto maken. Wij dus ook.

Het blijft een vreemd gegeven; een streep op de grond, een torentje of een simpele stip en toch zijn dat soort plekken een magneet voor digitaal klikkende toeristen van over de hele wereld.

Iedereen vindt het stom, overdreven, te gekunsteld en toch... we staan er allemaal even ongemakkelijk hetzelfde plaatje te schieten.

Hoewel ik Londen echt wel een leuke stad vind, was ik erg blij om gisteravond laat in mijn eigen bedje te kruipen, met een kat op mijn kussen en een berg was in de badkamer.

Nu zit ik weer achter mijn eigen pc, met mijn eigen thee in mijn eigen beker en ga waarschijnlijk straks weer naar mijn eigen Albert Heijn om mijn eigen eten te maken.

Ik begin weer te hechten aan mijn eigen routines, mijn eigen plek en mijn eigen ritme.

4 dagen in het huis van een ander, slapen in een bed van een ander, drinken uit de koelkast van een ander, eten van de borden van een ander en douchen onder de (heel lekkere) douche van een ander... het was leuk en ik vond het erg fijn dat ik zo'n plekje had in Londen maar er gaat plotseling niets meer boven mijn huis, mijn bed, mijn koelkast en mijn douche...

Word ik oud? Word ik gezapig? Word ik knus en kleinburgerlijk? Of heb ik gewoon eindelijk weer een thuis-plek?

Het is wel grappig hoe kleine en grote gebeurtenissen me soms aan het peinzen maken over kleine en grote vragen in het leven.

De beleefdheid van mensen zoals in Londen is zo'n voorbeeld. Het is fijn als mensen zo respectvol met elkaar omgaan maar klopt het ook? Ik heb nog niet eerder zo veel ranzige roddels en valse sensatieverhalen gelezen als in de kranten in Londen. Hoe past dat bij de beleefdheid, de gereserveerdheid en het overdreven respectvol met elkaar omgaan?

En wat mij zo nerveus maakte is misschien ook wel precies dat; klopt het? als iemand tegen me opbotst en sorry zegt vind ik dat heus wel prettig, netjes. Maar het overdreven ge-excuseer als iemand er langs wil, maakte me voortdurend op mijn hoede; sta ik niemand in de weg?

Moet je overal sorry voor zeggen of mag je er ook vanuit gaan dat je elkaar niet moedwillig in de weg staat en op basis van dit 'vertrouwen' stoppen met dat ge-sorry? Hoe vraag je aan een engelsman/-vrouw iets simpels zonder dat het bot en brutaal lijkt? Dat gaat dus niet zo snel, er moeten beleefdheden aan geplakt worden en het moet ingekleed worden met allerlei beleefdheden om te voorkomen dat de ander denkt dat je hem of haar niet respecteert. Kan je er niet gewoon op vertrouwen dat dit respect er sowieso wel is?

En een andere vraag: wat zoeken we toch met z'n allen? Waarom reizen zo veel mensen zich op hetzelfde moment helemaal suf om ergens anders iets te beleven? Wat maakt dat we zo graag in andere landen rondneuzen? Ik ben vast niet de enige die blij is om weer thuis te komen maar waarom ging ik dan weg? Waarom gaan we allemaal weg om weer thuis te komen?