Januari...?
Januari is de dipmaand. Na familiediners blijkt de realiteit van geen tijd hebben voor elkaar weer even hard als die andere 363 dagen van het jaar. Het geld is op, de dagen zijn nat, koud en donker en de goede voornemens blijken weer een prachtig staaltje zelfoverschatting geweest te zijn. De asbak is weer vol, sonja Bakker ligt met boek en al in een hoek gesmeten en natuurlijk heb je geen tijd extra vrij kunnen maken voor jezelf. DUHU, dat lukte het hele vorige jaar toch ook allemaal al niet?!
Goed. We staan dus weer met twee voeten stevig op de natte en teveel opgewarmde aarde.
Ik race me een rotje, meneer Brosius zou trots op me zijn.
Twee banen is best een kluitje werk. Dat geeft niks, mij hoor je op zich niet klagen. Ik loop me graag een rotje en blijkbaar doe ik dat bij voorkeur voor een ander want ik werk tenslotte al zo'n jaar of 12 in de zorg.
Ik rijd nu 2x per week in het groene autootje door de regio, Alphen a/d Rijn, Zoetermeer, Delft, Waddinxveen... Het is mij om het even. Al een week of drie heb ik 6 dossiers in mijn tas, ik heb de kunst van het handsfree bellen opeens razendsnel onder de knie en ik rol van een adviesgesprek bij een school vanzelf wel weer door naar een kennismakingsgesprek bij ouders thuis. Ondertussen bedenk ik een training, in mijn hoofd schrijf ik een tentamenopdracht en en passant draai ik mijn dienstjes op mijn 'oude' werk.
Gelukkig hoefde ik niet zo erg naar school.
Nogmaals; ik klaag niet. ik maak leuke nieuwe dingen mee en heb leuke nieuwe taken. Het kost wat moeite en energie om dat allemaal te snappen want er komt veel op me af maar ik vind het allemaal heel leuk.
Toch knaagt er iets.
Er was een tijd dat ik minder prettig in mijn velletje zat. Niet zo veel tegelijk kon.
Niemand vroeg mij om iets voor hem/haar te doen. Logisch want dat kon ook niet. Maar het gekke is; nu is de situatie andersom en denken sommige mensen dat ik een soort van supermens geworden ben. "Oh, je hebt het druk? Nou misschien kunnen we binnenkort wel even...?"
".....misschien kan je voor mij nog even....?"
"...zeg wil jij anders nog even kijken naar....?"
Toen ik zeeën van tijd had, had niemand mij nodig. Nu mijn tijd en energie schaars zijn lijken vooral werkgevenden opeens te denken dat ik dan ook wel alles voor ze kan doen.
En dan nog wat. Iedereen die mij kent weet dat ik weg ga van een werkplek waar ik veel conflicten had over inhoudelijke zaken. De mensen met wie ik die conflicten had, zijn, qua reactie op de aankondiging van mijn aanstaande vertrek, in twee groepen te verdelen. De ene helft reageert slecht acterend en verbaasd.
De andere helft reageert oprecht opgelucht.
Vandaag ben ik zelfs gefeliciteerd met mijn ONTSLAG.
Niks geen felicitaties met mijn nieuwe baan, niks geen 'jammer dat je ontslag hebt genomen'...neenee...
Van harte gefeliciteerd met je ontslag.
Misschien is het een standaard uitdrukking die ik nog niet ken maar voorlopig vind ik het een stompzinnige felicitatie.
Maar ja, het kwam ook van een Fries...
Goed. We staan dus weer met twee voeten stevig op de natte en teveel opgewarmde aarde.
Ik race me een rotje, meneer Brosius zou trots op me zijn.
Twee banen is best een kluitje werk. Dat geeft niks, mij hoor je op zich niet klagen. Ik loop me graag een rotje en blijkbaar doe ik dat bij voorkeur voor een ander want ik werk tenslotte al zo'n jaar of 12 in de zorg.
Ik rijd nu 2x per week in het groene autootje door de regio, Alphen a/d Rijn, Zoetermeer, Delft, Waddinxveen... Het is mij om het even. Al een week of drie heb ik 6 dossiers in mijn tas, ik heb de kunst van het handsfree bellen opeens razendsnel onder de knie en ik rol van een adviesgesprek bij een school vanzelf wel weer door naar een kennismakingsgesprek bij ouders thuis. Ondertussen bedenk ik een training, in mijn hoofd schrijf ik een tentamenopdracht en en passant draai ik mijn dienstjes op mijn 'oude' werk.
Gelukkig hoefde ik niet zo erg naar school.
Nogmaals; ik klaag niet. ik maak leuke nieuwe dingen mee en heb leuke nieuwe taken. Het kost wat moeite en energie om dat allemaal te snappen want er komt veel op me af maar ik vind het allemaal heel leuk.
Toch knaagt er iets.
Er was een tijd dat ik minder prettig in mijn velletje zat. Niet zo veel tegelijk kon.
Niemand vroeg mij om iets voor hem/haar te doen. Logisch want dat kon ook niet. Maar het gekke is; nu is de situatie andersom en denken sommige mensen dat ik een soort van supermens geworden ben. "Oh, je hebt het druk? Nou misschien kunnen we binnenkort wel even...?"
".....misschien kan je voor mij nog even....?"
"...zeg wil jij anders nog even kijken naar....?"
Toen ik zeeën van tijd had, had niemand mij nodig. Nu mijn tijd en energie schaars zijn lijken vooral werkgevenden opeens te denken dat ik dan ook wel alles voor ze kan doen.
En dan nog wat. Iedereen die mij kent weet dat ik weg ga van een werkplek waar ik veel conflicten had over inhoudelijke zaken. De mensen met wie ik die conflicten had, zijn, qua reactie op de aankondiging van mijn aanstaande vertrek, in twee groepen te verdelen. De ene helft reageert slecht acterend en verbaasd.
De andere helft reageert oprecht opgelucht.
Vandaag ben ik zelfs gefeliciteerd met mijn ONTSLAG.
Niks geen felicitaties met mijn nieuwe baan, niks geen 'jammer dat je ontslag hebt genomen'...neenee...
Van harte gefeliciteerd met je ontslag.
Misschien is het een standaard uitdrukking die ik nog niet ken maar voorlopig vind ik het een stompzinnige felicitatie.
Maar ja, het kwam ook van een Fries...
posted by ikarus at woensdag, januari 23, 2008
1 Comments:
hai marjoleintje!
kom ik eindelijk es toe aan inbloggen op jou levensverhalen.ik zie je in je huisje in je schemerige kamer piekerend of dit allemaal wel is wat je wil, of dit het leven is wat je wil leven, terwijl je allemaal leuke, interessante dingen aan het doen bent.ja de hele mensheid jaagt wind na, alleen dieren doen dat niet. dieren eten slapen schijten en genieten van een zonnestraaltje of een lekker hapje of een fijn samenzijn met zn soortgenoten en af en toe een lekkere wip met als gevolg dat het kroost geboren moet worden in een goed nest met voldoende voedsel opdat ze snel groot en gezond worden zodat ze snel zelfstandig kunnen eten slapen schijten genieten van een lekker zonnestraaltje of een lekkker hapje of een fijn samenzijn met zn soortgenoten en af en toe een lekkere wip met als gevolg..en ondertussen voortdurend alert zijn op eventueel gevaar. dat laatste is per diersoort geloof ik wel verschilllend, maar goed, wat is er aan een mensen leven in feite anders dan aan al die andere levende wezenz-levens...ja we zijn slimmer en hebben meer hersenen maar we verkloten hier eigenlijk alleen maar het zorgvuldig geevolueerde bestaan op deze aarde mee....en creeeren zo ook weer een heleboel werk!!gekke wezens toch die mensen.
gefeliciteerd met je nieuwe baan, dat was toch wat je graag wilde?? ambulant werk is echt top in vergelijking met een heleboel ander kloterig werk, en als ik het zo lees ben je ook vrij in het bepalen hoe je agenda gevuld is, wereldbaan toch?lekker muziekie aan in de auto, elke dag ziet er anders uit, 'interessante" problemen om over na te denken, das toch wat je wil?
En daarnaast BEN je gewoon kunstenares,Marjolein, je hoeft het niet meer te worden, want je bent het al, daar hoef je echt niet eerst voor op een afgelegen boerderij te wonen... weet je waar wij het hele weekend mee bezig zijngeweest..met het maken van een hek om ons erf in tweeen te delen zodat oepieloepie het konijn, haar territorium weer terugheeft en niet meer op de vlucht hoeft voor Julia , het opperkonijn, die denkt dat het hele terrein van haar is....
hoop werk...tering!! terwijl de kleibeelden staan te wachten op verdere bewerking.....en het is al weer februari... het is alweer bijna kerst!!! sommige mensen zetten de kerstboom in oktober op om vervolgens weg te zinken in dromerijen en zich voor te bereiden op die gezellige kerst dagen , de kerstdagen staan symbool voor gezellig, warm samenzijn, zonder problemen...maar die zijn er rond de kerstdagen net zo goed, en elk jaar vallen ze weer in datzelfde patroon en ze leren er niks van...
ons verheffen boven het gepeupel.... ja maar het gepeupel miert zich om ons heen, we kunnen ze niet van ons afschudden ze zijn overal, zo erg dat we zelf ook een stukje gepeupel worden...(of zeg ik nou iets stoms?)en dan verheffen we ons weer en verlangen naar een plek waar je alleen met je zelf kan zijn en waar je mooie boeken kan lezen en mooie dingen maken... en lekker met je handen in de grond kan wroeten ...oh vandaag had ik zo'n last van mijn handen, kloven en kleine wondjes en mini doorntjes onder me vel van de wilde bramen...
ik hoop dat je goeie tijden heb marjolein ik geloof er in dat de dingen op je pad komen die je helpen volwaardig te leven..maar waar het allemaal toe dient??? Op zoek naar de hemel?
Liefs,
Hes
Een reactie posten
<< Home