maandagse piekeringen

Het is gelukt. Dat wil zeggen; het is zo'n beetje gelukt. Ik ga ambulant werken voor een klein bedrijfje. Omdat het zo'n klein bedrijfje is, zijn er weinig zekerheden. En omdat ik zo'n lekker vastgeklonken bestaan heb, met een huis en een studie, moet ik sommige zekerheden toch hebben. Dus ik blijf voorlopig werken waar ik nu werk en ik ga er een paar ambulante klusjes bij doen. Als alles volgens plan verloopt, groei ik dan langzaam in mijn nieuwe baan in en kan ik de oude uit.
Ondertussen loopt er op school van alles vast door domme bureaucratie. Ik hoopte vooral te leren op het gebied van drama en therapie maar ik leer eigenlijk vooral heel veel over communicatie met bureaucraten.
Gister is er (weer) ingebroken in de auto. Niet veel weg behalve mijn lievelings-snowboard-zonnebril, een blikje red bull en een cd of twee. De boef had geprobeerd om de auto te starten, zagen we aan de blootliggende draadjes.

Op een huizensite zag ik eergisteren een half kasteeltje te koop in Frankrijk. 10 kamers, een serie badkamers, een atelierruimte en een bijgebouwtje. Stukje land er omheen...
Opeens zag ik mezelf kamers verhuren. Een atelier ruimte verhuren voor workshops en mezelf workshops geven in het bijgebouw. Ik zag ganzen lopen, kippen. Ik zag mijn groente groeien in de tuin en ik zag de gerestaureerde wijnkelder' vol liggen met flessen wijn. Ik zag een grote houten tafel met een stapel boeken erop die ik altijd al wilde lezen. De druk viel weg; geen werk zoeken omdat ik me niet prettig meer voel op mijn plek. Geen toestanden met hoe mijn werk moet passen bij mijn school, geen bureaucratie van een ongeorganiseerde hogeschool.
Geen junks die mijn dure bril voor een tientje gaan verkopen. Geen gezeik met buren. Maar vooral: geen keuzes meer.
Want dat is natuurlijk het punt. Ik zou hier wel weg willen, gewoon om van de keuzes af te zijn.
Doe ik wel wat ik echt wil doen? Die vraag stel ik mezelf vooral omdat ik steeds maar weer zie wat er óók nog allemaal kan. Waarom kan ik niet doen wat ik het liefste zou doen? Dat komt door alle dagelijkse dingen en de regeldingen die ik moet doen naast het doen wat ik echt zou willen. Ik denk dat het scheelt als je op een rustige plek bent, waar je niet steeds wordt geconfronteerd met alles wat er nog meer is. Blijkbaar is er teveel om me heen om me te kunnen richten op 1 dingen, of op de paar dingen die ik echt graag zou willen. Of ben ik bang om de verantwoordelijkheid te dragen van het succes (of falen) op 1 vlak? Ben ik gewoon heel breed geïnteresseerd of ben ik bang om het verkeerde te kiezen en kies ik dus maar niets?

Soms ben ik gewoon alleen maar bang dat straks blijkt dat ik me bezig heb gehouden met de verkeerde dingen. Spijt. Dat m'n leven voorbij is gekabbeld zonder dat ik werkelijk iets heb gedaan. Dat ik onderweg vergeten was welke dingen echt belangrijk zijn. En dat ik dat pas merk als het te laat is... En hoe weet ik eigenlijk welke dingen echt belangrijk zijn?

Bah... straks blijkt dat ik de helft van mijn leven heb gespendeerd aan het me afvragen of het allemaal wel klopt. Dat is eigenlijk pas echt zonde.