Weg & welkom

Tja...het leek nog zo ver weg, mijn officiële overstap naar mijn nieuwe baan. Gisteren zat ik opeens aan 6 kinderen te vertellen hoe ik volgende week voor het laatst ben. Door de drukte van de nieuwe baan kan ik alleen maar denken aan de rust die ik vanaf volgende week denk te krijgen. Maar nu opeens is het anders. Vandaag was mijn laatste vrijdag op de groep. Komend weekend is mijn laatste weekend op de groep. Er gebeuren dingen met de kinderen die mij niet meer aangaan. Jarenlang was het belangrijk. Losse tanden, bijna-jarigs, doktersafspraken, plannetjes maken voor het weekend, paasontbijtjes in elkaar draaien en natuurlijk alle persoonlijke ellende van de kinderen. Ik zit er nog middenin maar tegelijk sta ik aan de zijlijn omdat ik er al bijna niet meer ben. Zo ben je belangrijk, zo ben je al weg voordat je je postvak leeg hebt geruimd.
De nieuwe werkplek heeft me al omarmd voordat ik goed en wel gearriveerd ben. Dat is dan weer heel leuk en voelt als een warm welkom. Ben benieuwd hoe lang ik de oude plek zal missen en hoe snel ik me ook echt gesettled voel op de nieuwe.
Voorlopig vertel ik mezelf elke avond voor het slapen gaan welke voordelen er op me liggen te wachten en benoem ik op mijn oude werkplek steeds de dingen die ik niet zal missen. Het is gek; ik heb het over een baan. Werk. Dit soort werk is dus niet alleen een baan. Het is een onderdeel van mijn identiteit, een belangrijk deel van mijn leven en een belangrijk onderwerp van mijn aandacht. Maar goed, genoeg gepeinsd...er zitten nieuwe klanten op me te wachten...