beter een goede buur...

Hoe klein de wereld van sommige mensen is...
Dinsdag is het maar weer bewezen. Ik kreeg een bezoekje van de inspectie van de gemeente. Ondanks de prachtige smoes over brandveiligheid konden ze niet verbergen dat ze een tip hadden gekregen dat er tussen mijn huis en dat van mijn buurman een deur gemaakt was. Iemand had ze daarover ingelicht.

Het gevoel in de gaten te worden gehouden, ik kan er slecht tegen. Er is maar 1 iemand die weet van de deur hier in de straat en dat is mijn andere buurman. Een oude man die alles van iedereen denkt te weten maar vooral denkt te mogen weten. Hij vertelde me blij dat de tussendeur hem rust gaf. Mijn voordeur gaat niet meer zo vaak open en dicht. Ik weet toevallig dat hij bij elke beweging bij mijn voordeur achter zijn raampje in zijn deur staat te kijken wat er gaande is. Hij weet hoe laat ik weg ga en hoe laat ik thuis kom. Ik gunde hem dat gluurplezier omdat ik dacht dat zo'n oude man verder ook maar weinig te doen heeft in zijn eenzame leven.
Nu blijkt de gemeente getipt te zijn. dat kan maar door 1 persoon gedaan zijn. De bemoeizucht.
De kleine wereld waar hij in leeft.

Ik vind het niet meer zielig dat hij leeft zoals hij doet. Hij had geen last van onze deur. Hij had er zelfs rust door gekregen. Waarschijnlijk teveel rust; hij kon het niet meer allemaal in de gaten houden.

Ik vond het altijd al een seksistische en racistische man maar ik schaamde me voor die gedachte.
Zijn ranzige opmerkingen als ik in korte broek buiten zat nam ik maar niet te serieus want ik bedacht dat je toch iets moet beleven aan sensatie als je zo oud en alleen bent als hij. Zijn rotopmerkingen over de gekleurde medelanders vond ik een toonbeeld van zijn ouderdom; te oud om nog flexibel te zijn in bijvoorbeeld zijn denkbeelden. Ik noemde het angst, onzekerheid.

Van een zielige, oude en eenzame man is mijn buurman opeens veranderd in een smerige, racistische, bemoeizuchtige, kleinburgerlijke verrader.

Beter een verre vriend dan zo'n buur.