ontwikkelingen

Met dit mooie weer is het haast onmogelijk om niet optimistisch te zijn. Het lijkt ook wel of alles weer even een boost krijgt, precies op de plaatsen waar ik het nodig had.
Het plan wat ik had samen met een paar klasgenoten om een eigen 'zaakje' te beginnen, bleef een beetje in de lucht hangen. Het was een goed idee, het was ook mogelijk, maar er was blijkbaar wat koudwatervrees. De eerste les van het nieuwe blok was innoveren en we vreeesden voor weer een ver-van-je-bed theoretisch blabla vak. De grap is nu dat het vak zo wordt gegeven dat we in groepjes een eigen product moeten bedenken en een manier om dit te 'verkopen'. En dus hebben we onze koppen bij elkaar gestoken, de plannen aangepast en krijgen nu dus professionele ondersteuning bij het opzetten van een onderneming. Want de lessen worden gegeven door mensen die hun vak hebben gemaakt van het ondersteunen van 'sociaal ondernemers'. Dit is dus onze kans om met sereieuze hulp een start te maken.
Nu ben ik dus druk met het (her)schrijven van verhalen, het bewerken van de verhalen tot een theatervoorstelling. Het plan is om 3 voorstellingen te maken met een therapeutische tintje speciaal voor een specifieke doelgroep. Later zullen we voorstellingen op maat gaan maken voor allerlei doelgroepen, op aanvraag. Met die voorstellingen reizen we naar instellingen waarvan de clienten niet in staat zijn, om wat voor reden dan ook, om een theater te bezoeken.

Ik vind het een spannend plan. Ik kan mijn schrijf-behoefte opeens functioneel inzetten. Ik ga spelen. Ik moet decors verzinnen, kostuums ontwerpen...
Klinkt nu natuurlijk alsof ik het allemaal in mijn uppie wil doen, en da's niet waar.
Het verantwoordelijkheidsgevoel is wel heel groot; we zijn maar met 3 en we moeten ons alledrie optimaal inzetten, er is weinig ruimte om verantwoordelijkheden af te schuiven of zaken uit te stellen.
Ik ben ook wel gelukkig met het feit dat we de doelgroep hebben gekozen waar ik nu mee werk. Nu heb ik zo maar de kans om de toegenomen negativiteit in mijn werk om te zetten in iets positiefs. Want eerlijk is eerlijk; ik trek het af en toe gewoon niet meer zo goed. De oneindige stroom aan kinderen met een beperkt verstandelijk vermogen, die steeds net niet helemaal begrijpen wat hen overkomt en waarom, met ieder een triest verhaal. De problemen worden steeds heftiger. Dat laatste is trouwens nog maar de vraag, het feit is dat ik het steeds heftiger beleef. Mishandeling, kinderen die verlaten worden door hun ouders, seksueel misbruik...ik vind het steeds moeilijker en het beinvloed ook steeds meer mijn wereldbeeld. Ik realiseer me dat ik de wereld bekijk door de bril van deze tragische verhalen. Ik vraag me af of andere mensen de wereld nog kunnen zien als een onschuldige plek, een plek vol kansen, een plek waar je veilig kunt zijn. Ik zie overal mensen die het net niet zullen redden of niet gered hebben, ik zie valkuilen voor 'onze kinderen' als ze wat groter zijn, ik zie veel situaties die juist de negatieve ontwikkelingen stimuleren. Wat is er op TV, wat kan je vinden op internet, hoe gaat men met elkaar om? Overal liggen adders onder het gras. Kortom, ik moet echt dringend op zoek naar ander werk om te voorkomen dat mijn wereldbeeld te ernstig verbitterd. Dat is lastig want ik merk ook dat dit werk een heel belangrijk deel is van mijn leven, van mijn identiteit.

Wat wel weer fijn is (om niet te verzanden in gemopper over de wereld en haar onrecht), is dat ik mijn frustraties heb kunnen verwoorden in een opdracht voor school. Daarmee kreeg ik niet alleen een goede beoordeling maar ook het advies om wat meer te doen met mijn 'schrijftalent'. Onze 'juf' (of, zoals dat tegenwoordig heet; onze 'coach') kan hier misschien ook wel wat richting in geven. Want schrijven is wat ik het liefste doe maar het heeft nog geen duidelijke richting, geen kanaal.

En zo, dames en heren, blijkt school tot nu toe weliswaar wat weinig inhoudelijk, het geeft wel allerlei kansen om me te ontwikkelen op andere vlakken.
Dat gevoel, de drang te ontwikkelen en het vinden van mogelijkheden om dat te doen, dat is waarom ik ben gaan studeren en het is bovendien hetgene dat me de mogelijkheid geeft om alle losse eindjes eindelijk eens constructief aan elkaar te knopen. De worstelingen van de laatste jaren waren dus niet voor niets, er is richting aan gegeven.
Ik word er gelukkig van.

Tot blog!