Vrije geluiden

Het zit er weer even op. Na een hoop stress ben ik toch weer 'over' en ben ik nu officieel derdejaars.

Na alle chaos van een nieuwe baan kwam de chaos van het inhalen van een achterstand op school. Die ik dan weer was opgelopen door... juist; de nieuwe baan. Nu het allemaal voorbij is; het nieuwe van de baan is er wel af en ik heb de meeste deadlines qua studie toch gehaald, kan er weer eens achterover geleund worden.

En al leunend komen er dan vanzelf weer allerlei overpeinzingen en herbelevingen.

Door de chaos ben ik niet altijd even aandachtig geweest in het onderhouden van contacten. Sommige mensen begrepen dat en daarmee kan ik de komende weken weer een inhaalslag maken, maar voor anderen bleek het toch teveel. Of liever gezegd: te weinig. Zo kwam het dat ik geen stoelen hoefde bij te zetten toen ik jarig was. Het grappige is dan weer dat de mensen die er wel waren er ook best wat moeite voor hebben gedaan om te komen. En dat maakte het een van de leukste verjaardagen.

Het weekend na mijn verjaardag was een oase in de drukte. Pinkpop. Geen die-hard actie ik ging maar 1 dag meedrentelen tussen de festivalmensen. Rage against the machine zou komen.

Ooit, toen ik nog een pubertje was met posters van Johnny Depp boven mijn bed en nog driftig zoekende was naar wat ik wilde zijn, zat ik rond pinksteren TV te kijken en zag een massa mensen bewegen terwijl er een driftig mannetje op een podium stond te springen. De mensenmassa golfde en beukte en de man op het podium spuugde zijn woede uit over het publiek. Later bleek dat er in de omgeving van Landgraaf een kleine aardbeving was gemeten tijdens dit optreden. Hoe kon zo'n klein ventje met zijn boosheid de aarde laten schudden? Hoe kon het dat iedereen die daar stond hem volgde in zijn energie?

Ondertussen ben ik een half leven verder en kreeg ik de kans om het zelf te gaan zien.

Ik stond achterin het voorste vak. Redelijk veilig, als het er te hard aan toe zou gaan (gezien mijn broze botjes) kon ik zo over het hek afgevoerd worden. De mannen kwamen op in oranje overalls en met zwarte zakken over hun hoofd. Er klonk een luchtalarm en ze bleven minuten lang roerloos staan. Niemand in het publiek wist wat te doen. De gitaren werden omgehangen en zodra het eerst akkord van bombtrack klonk explodeerde het gehele voorste vak.

Niks geen vluchtplan over het hek, niks geen broze botjes. Ik heb nog wel wat kleine meisjes over het bewuste hek geholpen maar al vrij snel was ik het hele hek kwijt.

Ik zat middenin die golvende beukende massa die ik ooit op TV zag.

Na het laatste akkoord van killing in the name werd het heel stil in mijn hoofd. Kleddernat van het zweet en met een bult op mijn voorhoofd stond ik als een kleuter te grijzen in het voorste vak. Op het podium werd nog iets gezegd over dat we hopelijk niet agressief waren geworden van het optreden maar ik heb me eerlijk gezegd nog nooit zo niet-agressief gevoeld.

De bult was na een dag of twee al weer verdwenen, net als de spierpijn.

De napret is nog wekelijks want op youtube staan de filmpjes van het optreden. Helaas is er ook een filmpje waarbij iemand uit het publiek door de beveiligingsmensen in elkaar wordt getimmerd. Precies tijdens een nummer wat gaat over onderdrukking door geweld. Blijkbaar was de waarschuwing tegen agressief gedrag vooral bedoeld voor de mensen die de veiligheid moesten bewaken.

We hadden al kaarten voor Rock Werchter maar ik wist in Landgraaf al wat het hoogtepunt van het festivalseizoen ging worden.

Lowlands laten we dus maar zitten.

Werchter was leuk, veel nieuwe geluiden gehoord en natuurlijk was er Radiohead. En als nou niemand het doorvertelt durf ik wel toe te geven dat zelfs Radiohead het niet kon winnen van RATM dit jaar.

En wat was nou het geheim waarmee die kleine driftkop zo veel mensen in beweging krijgt?

Ik weet het nog steeds niet. Ik weet alleen maar dat ik me in tijden niet zo vrij heb gevoeld.

En dat ik nog nooit zo trots ben geweest op een bult op mijn voorhoofd.