entertainment in zieke dagen

Plotseling werd ik flink ziek. Hersenontsteking. Uitgerekend het deel van mij waar ik het meeste van houd en het meeste op vertrouw. Twee en een halve week duurt het nu al. De eerste twee weken heb ik stil in mijn bed gelegen. Om te voorkomen dat ik maar door bleef malen op mijn eigen gedachten en hersenspinsels heb ik in die weken de TV veel aangezet. Van onder mijn dekens heb ik geluisterd naar bijna alles wat de TV overdag te bieden heeft.

Ik weet nu als de beste wat ik moet eten om er goe uit te zien en volgens welke maatstaven. Ik weet nu precies welke kleding ik absoluut moet gaan aanschaffen en welke kleding ik direct uit mijn kast moet verwijderen en zo mogelijk verbranden. Ik weet nu dat een relatiecrisis gered kan worden door mezelf en mijn partner een make over cadeau te laten doen. Dan krijg ik aan het eind van de dag een modepaspoort mee waardoor ik toekomstige dalen in mijn relatielandschap zelf kan voorkomen. Kortom, ik heb geleerd hoe mijn uiterlijk bepalend is voor mijn levensgeluk, de mate waarin anderen van mij houden en mijn successen.
Verder heb ik ontdekt dat er nu een mascara op de markt is die er voor zorgt dat mijn wimpers er uitzien alsof ik nep-wimpers opgeplakt heb, een absolute must om gezien te worden en serieus genomen te worden. Ik heb al een tijd geleden geleerd dat de vergrijzing toeneemt in Nederland. Ik heb in de afgelopen twee weken ook geleerd hoe dat komt. Je bent nu al oud als je 50+ bent. Er zijn step-in baden, sta-op-stoelen en speciale vitaminepreparaten om je geheugen te behoeden van dementie en die zijn allemaal voor 50plussers. Dit alles betekent dat ik over zo'n 17 jaar al bij de ouderen hoor en dat ik mijn huid dien te gan verzorgen met speciale huidverzorgingsproducten, een bejaardenscooter moet aanschaffen (voor de helft aftrekbaar van de belasting!) en speciale reizen moet gaan boeken.
Nu de huishoudbeurs langzaamaan verworden is tot een kruising tussen de kamasutrabeurs en een real-life-viva, kan ik godzijdank al over 17 jaar naar de 50plus-beurs.

En dan heb ik het nog niet eens over alle meetinstrumenten die nu als entertainment worden aangeboden. Ik heb me kunnen vergapen aan mensen die strijden om te bewijzen dat ze het meeste talent hebben (op wat voor gebied dan ook), dat ze een X-factor hebben, dat ze het beste over een catwalk kunnen lopen, dat ze het beste etentje kunnen geven, dat ze juist geentalentvol chef-kok zijn, dat ze de beste outfits kunnen maken van afvalmateriaal, dat ze mooi maar dom zijn of juist lelijk maar slim. Ik ben zo blij dat ik daar nu allemaal van op de hoogte ben...
Het toppunt vond ik een programma dat heet 'lekker slim'.
In dit programma moeten zwakbegaafde vrouwen antwoorden geven op vragen op het gebied van algemene kennis en mannen die zelf duidelijk niet gehinderd worden door enige schaamte of een geweten, moeten voorspellen welke domme antwoorden de vrouwen geven. Ik dacht eerst dat de dames actrices waren. 'Lenin en Stalin? Dat zijn ikea-kasten!', dat verzin je niet...
Dat verzin je dus wel als je niet zo bijster intelligent bent en een dergelijk antwoord als keuze voorgeschoteld krijgt. Lekker lachen met z'n allen om zwakbegaafden en wellicht verstandelijk beperkten. Ze zien er toevallig allemaal goed maar een beetje dellerig uit en drinken de hele uitzending lang champagne of witte wijn. Makkelijk scoren dus. En wij? wij kijken er allemaal naar. DWDD laat de meest hilarische fragmenten zien, op de radio wordt en nog ens hartstochtelijk om gelachen en er is helemaal niemand die zich afvraagt hoe dit kan en of dit eigenlijk wel zo leuk is.
Het is niet dat ik zo'n moraalridder ben. Het is niet dat ik nooit eens lach om dommigheid van anderen. Maar het zou ons allemaal niet misstaan als we ons weer eens bezig gingen houden met zaken die er werkelijk toe doen.

Binnenkort kan ik weer doen wat ik wil, dan is mijn hersenpan weer gezond en hoef ik me niet meer bezig te houden met de voorschriften over hoe ik moet leven, mij aangeboden door een medium wat zwakbegaafdheid tot entertainment weet te transfomeren.
Geruststellende gedachte: mochten mijn hersen inderdaad aangetast zijn door mijn ziekte dan wacht mij een carriere in het televisie-entertainment. Misschien een leuke tip voor RTL:
de dementieshow, waarin de hoofdpersoon zijn familileden moet proberen te herkennen, ideaal in onze vergrijzende 50plus maatschappij. Ik kan niet wachten...