ik hoor een bel luiden...

Ach! Het was de bel voor de 2e ronde!
Ik ga dus door voor een tweede gesprek!

De dames en heren van de autistische afdeling gaan opeens haastig te werk. Of ik volgende week al kan komen...

Weer een stapje dichter bij regelmaat en rust. En een spannende nieuwe baan natuurlijk...
En ook een stapje dichter bij afscheid van een groep kinderen waar ik toch wel veel van mijn hart heb liggen. Dat wordt zwaar. Dat wordt janken. Nieuwe fases komen makkelijker dan dat je het oude loslaat vrees ik.
Maar goed...eerst maar eens door ronde 2 komen. Dan nog ronde 3. En dan pas huilen. Of niet.