solliciteren...

...het is een bijzonder bezigheid.
Vandaag had ik dan toch eindelijk het gesprek bij het centrum voor autisme.
Leuk gesprek. Ik kan niet anders zeggen. Het was bijna gezellig.
Maar daar slaat de twijfel toe.
Waarom zat die psychologe druk te krabbelen tijdens mijn verhalen? Ik ben nog best veel vergeten te vermelden. En dat die man, de manager, zo vriendelijk bleef lachen, is dat wel zo'n goed teken?

Het is een vreemde situatie; ik voelde me toch gedwongen om mezelf te presenteren terwijl ik tegelijk het gevoel heb dat het een kwestie is van 'graag of niet'. Anderen er van overtuigen dat je ergens goed in bent is helemaal nog niet zo makkelijk als je niet weet wat de ander waardevolle kwaliteiten vindt.

Ik was 1 van vele sollicitanten. Volgende week spreken ze de laatsten en dan hoor ik of ik door ben naar ronde 2. Is het heel vreemd als ik zeg dat het 'doorgaan naar ronde 2' niet meteen voelt als een eer terwijl ik die baan toch echt wel graag wil?

Het vooruitzicht van deze baan is best luxe. Voor iemand die haar hele werkende leven onregelmatig heeft doorgebracht (vroege, late, slaap en nachtdiensten) is de gedachte om iedere avond thuis te zijn en de weekenden altijd vrij te zijn (en vergeet de feestdagen niet!) een soort van oase-gevoel.

Stel je toch eens voor...