Over sollicitaties en de dingen die voorbij gaan...
Het waren spannende tijden. Mezelf presenteren in sollicitatiegesprekken, nadenken over waar ik ook alweer goed in was en merken dat ik best iets zinnigs kan zeggen over mijn vak, wat toch in zichzelf vaak wat zinloos lijkt.
In mijn tweede-ronde-gesprek moest ik een rollenspel doen en men was unaniem opgetogen over mijn rol. Prachtig. Applaus. Tromgeroffel, 4 dagen lang.
Gister werd ik teruggebeld.
"Veel inzicht, kennis van zaken en sterk analytisch vermogen. Je voldoet aan al onze functie-eisen, ruimschoots zelfs. Toch hebben 3 van de 5 mensen die met je hebben gesproken het gevoel dat je niet past binnen ons team. Ze vinden je, eh, te, eh...anders..."
Einde euforie, zwijgende trommels en het zaallicht ging weer aan. Tot zover mijn tournee. Tot zo ver het sollicitatietheater.
De man wenste me nog veel succes, ik zou vast snel een baan vinden, met mijn kwaliteiten.
Het gekke was; ik hing op en zocht me een ongeluk naar die pakken om er bij neer te gaan zitten. Ik heb mijn schoenen ondersteboven gehouden op zoek naar de moed die er in gezakt zou moeten zijn. Ik keek om me heen maar ik zat nog middenin het veld, was er heus niet uit geslagen.
Aangezien ik wel echt heel dringend toe ben aan een regelmatige baan, heb ik vanmorgen maar eens gebeld met een andere afdeling binnen de stichting waar ik nu werk. Het feit dat ik niet ben aangenomen bij die eigenheimers elders, deed me ook inzien dat ik de kinders waar ik mee werk wel eens zou kunnen gaan missen. De andere afdeling was enthousiast en ik was doortastend.
Ik werd eigenlijk alleen maar op een lijstje met eventuelen gezet maar ik heb mij eens ouderwets opgedrongen, op mijn eigen tactvolle, vriendelijke wijze, en ik heb volgende week een orienterend gesprek. Hiephoi.
De rust en regelmaat druipt van deze functie af, evenals de uitdaging van een in elkaar en uit elkaar gevallen afdeling die met de nodige ervaring nieuw leven moet worden ingeblazen.
Ik solliciteer op de functie 'senior sociotherapeut'. Ik zeg: op je net-31ste al senior worden...is dat goed of juist niet?
Volgens de media hebben senioren de toekomst, het worden er steeds meer. Respect voor de senioren, ik ben opeens helemaal voor.
In mijn tweede-ronde-gesprek moest ik een rollenspel doen en men was unaniem opgetogen over mijn rol. Prachtig. Applaus. Tromgeroffel, 4 dagen lang.
Gister werd ik teruggebeld.
"Veel inzicht, kennis van zaken en sterk analytisch vermogen. Je voldoet aan al onze functie-eisen, ruimschoots zelfs. Toch hebben 3 van de 5 mensen die met je hebben gesproken het gevoel dat je niet past binnen ons team. Ze vinden je, eh, te, eh...anders..."
Einde euforie, zwijgende trommels en het zaallicht ging weer aan. Tot zover mijn tournee. Tot zo ver het sollicitatietheater.
De man wenste me nog veel succes, ik zou vast snel een baan vinden, met mijn kwaliteiten.
Het gekke was; ik hing op en zocht me een ongeluk naar die pakken om er bij neer te gaan zitten. Ik heb mijn schoenen ondersteboven gehouden op zoek naar de moed die er in gezakt zou moeten zijn. Ik keek om me heen maar ik zat nog middenin het veld, was er heus niet uit geslagen.
Aangezien ik wel echt heel dringend toe ben aan een regelmatige baan, heb ik vanmorgen maar eens gebeld met een andere afdeling binnen de stichting waar ik nu werk. Het feit dat ik niet ben aangenomen bij die eigenheimers elders, deed me ook inzien dat ik de kinders waar ik mee werk wel eens zou kunnen gaan missen. De andere afdeling was enthousiast en ik was doortastend.
Ik werd eigenlijk alleen maar op een lijstje met eventuelen gezet maar ik heb mij eens ouderwets opgedrongen, op mijn eigen tactvolle, vriendelijke wijze, en ik heb volgende week een orienterend gesprek. Hiephoi.
De rust en regelmaat druipt van deze functie af, evenals de uitdaging van een in elkaar en uit elkaar gevallen afdeling die met de nodige ervaring nieuw leven moet worden ingeblazen.
Ik solliciteer op de functie 'senior sociotherapeut'. Ik zeg: op je net-31ste al senior worden...is dat goed of juist niet?
Volgens de media hebben senioren de toekomst, het worden er steeds meer. Respect voor de senioren, ik ben opeens helemaal voor.
posted by ikarus at woensdag, juni 06, 2007
3 Comments:
Ik zeg top dat je je niet door een tegenslag uit het veld laat slaan! Top dat je alweer nieuwe mogelijkheden hebt gecreëerd ga zo door!
Groetjes Mo
Hee Marjolein!!
Ja, je klonk al niet zo sip, maar nu ik dit lees weet ik het zeker. Goed zo, da's mijn zus ;)
Oh en over die aap, ik leef wel met het beest mee. Sinds een paar weekjes geleden kan ik me erg goed inleven in dierentuinbeesten en het gestaar. Waarom dat? Nou, we hadden een uitje naar een waterval (hoge waterval met zo'n 'poeltje', waar je in kan zwemmen, met allemaal grote keien eromheen. Wij waren de enige twee 'witte mensen'. Anyway, ik sprong het water in en alle aanwezige Filippino's vonden dat een mooi moment om plaats te nemen op de grote keien en eens te bekijken hoe een witte zwemt. Gelukkig hadden ze ook allemaal een camera bij zich dus konden ze het tafereel vastleggen. Eh...om een lang verhaal kort te houden, ik snap die gorilla wel en als ik net zo sterk was geweest als die aap, dan had ik op dat moment best een paar van die ribjes zachtjes willen kneuzen ;)
hihi...is mijn zusje nou opeens een wit aapje geworden? Kon Tim de boel niet ff kneuzen?? ;)
Een reactie posten
<< Home