Januari...?

Januari is de dipmaand. Na familiediners blijkt de realiteit van geen tijd hebben voor elkaar weer even hard als die andere 363 dagen van het jaar. Het geld is op, de dagen zijn nat, koud en donker en de goede voornemens blijken weer een prachtig staaltje zelfoverschatting geweest te zijn. De asbak is weer vol, sonja Bakker ligt met boek en al in een hoek gesmeten en natuurlijk heb je geen tijd extra vrij kunnen maken voor jezelf. DUHU, dat lukte het hele vorige jaar toch ook allemaal al niet?!
Goed. We staan dus weer met twee voeten stevig op de natte en teveel opgewarmde aarde.

Ik race me een rotje, meneer Brosius zou trots op me zijn.
Twee banen is best een kluitje werk. Dat geeft niks, mij hoor je op zich niet klagen. Ik loop me graag een rotje en blijkbaar doe ik dat bij voorkeur voor een ander want ik werk tenslotte al zo'n jaar of 12 in de zorg.
Ik rijd nu 2x per week in het groene autootje door de regio, Alphen a/d Rijn, Zoetermeer, Delft, Waddinxveen... Het is mij om het even. Al een week of drie heb ik 6 dossiers in mijn tas, ik heb de kunst van het handsfree bellen opeens razendsnel onder de knie en ik rol van een adviesgesprek bij een school vanzelf wel weer door naar een kennismakingsgesprek bij ouders thuis. Ondertussen bedenk ik een training, in mijn hoofd schrijf ik een tentamenopdracht en en passant draai ik mijn dienstjes op mijn 'oude' werk.
Gelukkig hoefde ik niet zo erg naar school.

Nogmaals; ik klaag niet. ik maak leuke nieuwe dingen mee en heb leuke nieuwe taken. Het kost wat moeite en energie om dat allemaal te snappen want er komt veel op me af maar ik vind het allemaal heel leuk.
Toch knaagt er iets.
Er was een tijd dat ik minder prettig in mijn velletje zat. Niet zo veel tegelijk kon.
Niemand vroeg mij om iets voor hem/haar te doen. Logisch want dat kon ook niet. Maar het gekke is; nu is de situatie andersom en denken sommige mensen dat ik een soort van supermens geworden ben. "Oh, je hebt het druk? Nou misschien kunnen we binnenkort wel even...?"
".....misschien kan je voor mij nog even....?"
"...zeg wil jij anders nog even kijken naar....?"
Toen ik zeeën van tijd had, had niemand mij nodig. Nu mijn tijd en energie schaars zijn lijken vooral werkgevenden opeens te denken dat ik dan ook wel alles voor ze kan doen.

En dan nog wat. Iedereen die mij kent weet dat ik weg ga van een werkplek waar ik veel conflicten had over inhoudelijke zaken. De mensen met wie ik die conflicten had, zijn, qua reactie op de aankondiging van mijn aanstaande vertrek, in twee groepen te verdelen. De ene helft reageert slecht acterend en verbaasd.
De andere helft reageert oprecht opgelucht.
Vandaag ben ik zelfs gefeliciteerd met mijn ONTSLAG.
Niks geen felicitaties met mijn nieuwe baan, niks geen 'jammer dat je ontslag hebt genomen'...neenee...
Van harte gefeliciteerd met je ontslag.
Misschien is het een standaard uitdrukking die ik nog niet ken maar voorlopig vind ik het een stompzinnige felicitatie.
Maar ja, het kwam ook van een Fries...

nieuwe ronde, nieuwe kansen...

Het nieuwe jaar begon zoals het oude eindigde: met veel ontstoken holtes.
Na een weekje dope en drukte zit ik er vandaag opeens even heel anders bij.

Vanmorgen had ik een voicemailberichtje waaruit bleek dat ik nu officieel ontslag kan nemen bij mijn huidige werkgever. Ik werkte al een maandje naast deze baan bij een andere werkgever. Die had mij beloofd om mij ergens halverwege het jaar helemaal 'over te nemen' maar hij kon nog even geen garanties doen. Vanmorgen heeft hij besloten dat als hij mij wil houden, hij me ook iets moet bieden en dussss... ga ik per 15 maart over naar de nieuwe baas, fulltime.

Het is gewoon wel erg lekker om te merken dat mijn creativiteit en ondernemingszin nu eens een reden zijn om me in dienst te nemen in plaats van altijd maar een reden om me op het matje te roepen.
Dus nu ga ik mij fulltime bezighouden met het begeleiden van gezinnen, het ontwikkelen en geven van SoVa trainingen voor specifieke doelgroepen, het ontwikkelen en begeleiden van vakanties voor probleemgezinnen en het geven van dramalessen. Verder ga ik meelopen met een dramatherapeut, ik ga in de toekomst kanjertrainer worden en uiteindelijk zelf dramatherapie geven. En mocht ik nog een ander leuk project verzinnen dan kan dat daar dus gewoon...

2008 is toch niet helemaal begonnen als 2007 eindigde: ik kan me weer verder ontwikkelen in plaats van tegen muren aanrennen.