de zon is terug

Met nog een flinke dosis stress in mijn achterhoofd, begint het grootste deel van mijn koppie weer te landen.
Tussen alle paniek van teveel aan mijn hoofd door gebeuren er ook leuke dingen. Ik heb brutaal genoeg gevraagd of ik mijn schrijfsels/fotowerkstukken op mag hangen in een boekenzaak en dat blijkt dus te kunnen. Ik ga op zoek naar de details en logistieke mogelijkheden en dan hang ik dus misschien binnenkort wel in een Utrechtse boekenwinkel.
Hoe cool is dat?

Fijne lente allemaal en tot blog!

vrijdag

De chaos is nu gestegen tot een kookpunt. Het is een brij van woorden en gedachten die al zo veel energie opslokken dat het haast niet meer tot handelen komt.
Het gekke is; eigenlijk kom ik best redelijk door mijn takenpakket heen. Maar het voelt als zwemmen in een bak met lijm. Het voelt als bijen in mijn bloed. Het voelt als het oog van de orkaan. Het voelt als die berg havermoutpap waar je je doorheen moet eten voordat je in luilekkerland terecht komt.

Luilekkerland is in dit geval het paasweekend want dan ben ik 5 dagen vrij. Achter elkaar. Al weken lang ben ik steeds maar een dag vrij tussen hele ritsen aan diensten en school.

De grote vraag is nu natuurlijk;

WAAR IS DE ZON ALS JE 'M NODIG HEBT?!

Voor iedereen die zich nu direct zorgen gaat maken over burnouts, overspannenheid, stress en emotionele implosies:

wacht daar nog even mee. Ondertussen kunnen we stellen (alleen al door dit blog door te bladeren) dat zo'n periode er bij hoort. k weet dat het sluimert, ik voel dat het gebeurt en ik weet dat het ook weer zakt. Nog een week en ik loop weer zingend door de stad met al mijn opdrachten ingeleverd te genieten van een heerlijke vrije dag.

Spreuk van de week:

Doseren kan je leren.

Tot blog!

Zon!

Sorry...het is weer zo'n periode...

Werkstukken, essays, nieuwe kinderen op mijn werk, trainingen, vertrekkende collega's, sollicitatiegesprekken met mogelijke nieuwe collega's, OR-vergadering, verslagen, besprekingen, vakgroepvoorzitterschap, boodschappen, de was doen, eten en slapen...

Gelukkig schijnt de zon. Met druilerig november-achtig weer zou een dergelijke drukdoenerij erg moeilijk worden maar de zon motiveert en inspireert blijkbaar genoeg.

De festivalkoorts waar ik vorige keer over schreef is er ook nog. Het wordt in ieder geval een dagje pinkpop zodat ik de smashing pumpkins ga zien. Het wordt toch weer werchter vanwege tori en muse en het blijft natuurlijk altijd lowlands. Lowlands dit jaar wordt weer een geheel vernieuwde versie. De afgelopen jaren is de groep kleiner en kleiner geworden en heeft zich bovendien opgedeeld in kleinere groepen. Dit jaar lijkt het er op dat er nieuwe gezichten op het vertrouwde veldje bij komen. Kan nu al niet wachten.

De jungle-kamer op mijn zolder vordert niet zo... muren zijn gestuct maar het verfblik staat er nog onaangeroerd naast. Misschien dit weekend...?

Ik heb besloten dat ik, waarschijnlijk als zovelen, erg veel baat heb bij een zonnetje. Een tijdje geleden zou een berg werk als ik hierboven omschrijf me nog helemaal in een kramp doen schieten. Deze week zie ik het letterlijk en figuurlijk allemaal wel zonnig in.

Alleen het overzicht...dat raak ik soms een beetje kwijt...

Daar gaan we weer: LEVE DE CHAOS!!!

(en hoera voor de lente...!)

Ik wens jullie veel zonnestralen en tot blog!