achter de wolken...

Tussen alle, al dan niet zelf verkozen, chaos onstaat soms ook zo maar iets moois.
Dat is dan ook de les van de laatste dagen; ik mopper me suf op de drukte en het gebrek aan tijd maar ondertussen komen er ook allerlei nieuwe dingen op mijn paadje.

De plannen die ik in mijn leven allemaal gemaakt heb, zijn niet meer te tellen. In willekeurige lades liggen stapels uitgewerkte ondernemings-plannetjes, van theatercafé tot improvisatiecursus en van theatervoorstellingen tot kindertoneel-vakantiekampen. Ieder plan ontlokte aan de mensen om mij heen altijd waarderende geluiden maar ook praktische vragen die redelijk ontmoedigend bleken te werken. Uitzonderingen daargelaten vond ik altijd de realistische vragenstellers die met de beide benen stevig op de grond mijn plannen uit de lucht schoten. Begrijp me niet verkeerd; al die mensen beschikten over een veel realistischer beeld van de zaken dan ik heb en alle vragen en adviezen waren stuk voor stuk goed bedoeld.

Ik schreef al eerder dat ik nu een paar mensen heb gevonden in mijn klas die net zo hard dromen en plannen maken als ik dat doe. Het feit dat er mensen dromen als ik, was al als een warm bad. Die dag waarop de plannen uit onze hoofden plopten was, en is nog steeds, een energieboost. Het hield dan ook niet op bij die ene dag, de ideeen ploppen nog dagelijks.
Een van die plannen die ontstond was, dacht ik, een groots plan. We zouden er met z'n allen een vakantie aan moeten wijden, wat ook voor partners en familie nogal veel impact heeft. En er zit een zeker risico aan; het kan ook mislukken...
Voorzichtig heb ik het plan voorgelegd aan de anderen en wie schetst mijn verbazing?!
Iedereen was in 1 klap enthousiast! Geen ja-maar, geen kritische vragen, geen voorwaarden...
Ik word er blij van...mensen die de mogelijkheden zien en van plan zijn om eventuele hindernissen niet bij voorbaat te laten ontmoedigen maar die hindernissen wel gaan nemen als we daar zijn.

Ik ben eindelijk eens op de goede plek, op het goede moment...
Zelfs al loopt het anders, zelfs al gaat het hele feest niet door, ik heb weer even gezien dat dromen, plannen en ambities niet per definitie onhaalbaar zijn als ze net even buiten de gangbare verwachtingen liggen.
Dus het is niet persé naief om me te richten op de zon achter de dikke, grijze wolken die nu overdrijven. Ze schijnt toch wel, of ik haar nou wel of niet zie. Het is een kwestie van vertrouwen...

hm...

En het is alweer woensdag...
De dagen vliegen voorbij. Ik vraag me steeds maar af hoe het kan dat het sneller gaat dan ik bij kan houden terwijl ik het tegelijk ook weer wel bij lijk te houden. Het wordt wel een beetje penibel allemaal. De tweede periode op school is vorige week al begonnen en het begon meteen goed. Gisteren had ik mijn eerste drama-presentatie. Dat kostte me een weekend eenzame opsluiting van tevoren om het voor te bereiden. Twee dagen van piekeren en peinzen, schrijven en herschrijven, weggooien en opnieuw beginnen...tragisch...
Gelukkig ging het op het goede moment ook helemaal goed, ik was eigenlijk wel gewoon trots op het resultaat. Er is alleen geen tijd om op mijn lauweren te rusten, de volgende opdrachten staan alweer op mijn studiedeur te bonzen. Projecten, verslagen, mediaopdrachten, onderzoeken...Af en toe vraag ik me af hoe ik dit de komende jaren ga volhouden maar tot nu toe is het het uitzicht aan het einde van de rit wat me motiveert om over het toekomstige leed heen te kijken.

Ik ben overigens afgelopen vrijdag nog wel naar het crossing border festival geweest. Het wemelde er van de BNers die er cultureel verantwoord met een plastic flesje rode wijn sjokten tussen optredens en voorlezende dichters. Mij viel het een beetje tegen, eerlijk gezegd.
De rode wijn uit het plastic flesje was goed, daar lag het niet aan. Maar het was mij te onoverzichtelijk allemaal. De chaos van bijvoorbeeld Lowlands is nog altijd overzichtelijker, ookal zijn dat veel meer optredens verdeeld over veel meer podia. The Veils worstelden ook met het cultureel georienteerde publiek, net als ik. Iedereen stond doodstil met het wijntje in de hand te kijken naar de verschillende optredens. Geen gejuich, geen dansende mensen en vooral geen meezingen. The Veils kwamen dus lang zo goed niet uit de verf als ik had gehoopt. Maar het was leuk om ze nu eens van dichtbij te zien. Wat dan weer wel heel leuk was, was het optreden van Scott Matthews. Lekker loungend geluisterd naar een man met gitaar. John Mayor, eat your heart out!
Verder was er ook een optreden van Stuart A. Staples maar aan het einde van de avond viel ik daarvan in slaap...

Dat was ook meteen mijn enige outdooractiviteit deze week...zal je zien; ga je eens de deur uit, val je er in slaap!

Voor iedereen die zich door mij verwaarloosd voelt de laatste tijd: ik doe het niet met opzet, ik ben jullie niet vergeten en ik vind jullie ook niet stom...ik leef ook nog, ik ben niet ernstig ziek (voor zover ik weet) en er komt vast wel weer een dag dat ik jullie allemaal weer even spreek.
Ik moest me vanmorgen zelfs weer opnieuw voorstellen aan mijn katten en als ik niet uitkijk weet straks zelfs mijn buurman niet meer hoe ik er ook al weer uitzie.

Tot zover, voorvandaag.
Tot blog!

Donderdag verwonderdag

Het nieuwe blok is begonnen. Dat betekent een stapel nieuwe opdrachten. Ik verwonder me over mijn gebrek aan stress.
Vandaag voor de 3e keer op rij opgestaan rond 06.oou...ik verwonderde me over mijn energie van vandaag.
Vervolgens de dokter maar eens gebeld en langs gegaan omat de holtes weer pijnlijk zijn.
Die twijfelde aan de diagnose van de invaldokter (haha! zie je wel! ik zei al eerder dat dat geen succesverhaal was..!!) en dacht dat deze 'aangezichtspijn' wel eens te maken kon hebben met problematische zenuwen in mijn gezicht. Dus hop in galop naar het ziekenhuis voor foto's van de holtes om dat uit te sluiten. Ik verwonderde me over hoe je tegenwoordig geen ponskaartje meer krijgt maar een digitale pas compleet met foto. Ik verwonderde me over hoe verkeersslachtoffers tussen het algemene ziekenhuispubliek worden gereden (ik was natuurlijk weer direct in shock...) en ik verwonderde me over de foto's van mijn hoofd. Ik mocht namelijk even meekijken en ik zie er echt heel gruwelijk uit van binnen, net als iedereen. Overigen zagen mijn holtes er angstig leeg uit. Dat vond de radiologe ook...ik hoor hier dus binnenkort meer van terwijl ondertussen mijn hoofd rustig uit elkaar spat van kloppende pijnlijkheden. Voor mij met mijn licht hypochondrische instelling zijn dit soort situaties behoorlijk eng.

Afgelopen dinsdag heb ik me ook al flink verwonderd. Op school ontdekte ik dat er een aantal
mensen zijn met dezelfde plannen en dromen en plotseling ontstond er een enthousiaste sfeer waarin we plannen maakten en het ene idee volgde het andere in razend tempo op. Theater, muziek, therapeutische zaken...alles rolde door mijn hoofd en blijkbaar ook door dat van anderen. Verwonderlijk hoe dat energie kan geven.
Vervolgens heb ik weer iemand gesproken die in dergelijk zaken meer bekend is en opeens kreeg ik e-mailadressen van profs op dit gebied... Hoe een bal gaat rollen door zo'n klein, simpel zetje...verwonderbaarlijk...
Wat het gaat worden weet natuurlijk niemand maar er is in ieder geval een proces in gang gezet en er is een creatieve denktank ontstaan.
Ondanks de fysieke rem die er nu op zit, bruist het allemaal weer in m'n kop. Of het nou werkelijk wat wordt of niet; ik weet weer hoe het ook kan zijn. Dingen maken, verzinnen, dat dan weer delen en weer verder verzinnen... ik geniet er van.

De Willem Wever vragen van vandaag, tot slot:
Wat zit er in je holtes als er geen onsteking in zit en waarom zijn ze er?
Wie gelooft er nog in Wouter Bos? En wie ziet er sowieso door de verkiezingsbomen nog het politieke bos?
Waar blijven de muggen als het geen muggenweer meer is? Als ze massaal sterven, hoe komen ze dan weer terug in de zomer? En als ze zich ergens terugtrekken, waar doen ze dat dan toch?

Tot blog!

Jippie!

Dames en heren jongens en meisjes...(tromgeroffel)....er is iets bijzonders gebeurd....
Met mijn nog slaperige hoofd kijk ik zojuist mijn blogje even in. Er blijkt een antwoord op mijn bericht van gister. Een lang antwoord. Een antwoord op mijn verhaal en ook nog eens op mijn Willem wever vragen...Ik ben gelukkig. Tevreden.
Het is jammer dat het een anoniem antwoord is anders kon ik de plaatser ervan loven en bedelven onder enthousiasme maar dat moet ik dan nu maar in anonieme richting doen. Bij deze dus.
Het is waar, de chaos-theorie is zo breed als je wilt en het antwoord op alle vragen als je even je best doet. Hoe dan ook; het was prettig om even een helder antwoord te ontvangen. Naast het bevredigende gevoel dat er op de vragen een antwoord is, blijkt het ook een prettig gevoel dat er iemand meedenkt. Dus: bedankt, een beetje denk-uitdaging is prettig.

Nog even over The Veils: ik ga er dus heen. Als er nog kaarten zijn voor Crossing Border, ga dan vooral ook even kijken. Naast the veils is er nog meer te beleven, al zegt het me nu allemaal nog even niet zo veel. In het kader van de 'chaos' laat ik me maar gewoon verrassen.
Verrast worden is tenslotte best leuk, zo bleek wederom toen ik zojuist mijn blogje opende.

Tot blogs!

Vier de chaos!

Na een zinloze schooldag, vorige week, ben ik met mijn cameraatje het bos ingegaan. Tussen de schietoefenende soldaten en de buien door lukte het me om nog wat plaatjes te schieten voor mijn verzameling. Eenmaal thuis bleek mijn writers block opgeheven en heb ik mijn laatste opdracht afgemaakt. Alles is donderdag ingeleverd. Tot mijn grote blijdschap was ik het afgelopen weekend eindelijk weer eens vrij en behalve een avondje in de kroeg heb ik lekker helemaal niets gedaan. Niets betekent in dit geval: niets nuttigs. Mijn avondje kroeg was overigens een bijzondere avond. Het was de eerste avond van het Langweiligkeit festival. Ik was er met een vriendin, die ik vooralsnog maar even anoniem houd omdat ik niet weet hoeveel behoefte ze heeft aan exposure, en we hebben intens genoten van een paar bizarre, experimentele bandjes. Bewonderenswaardig hoe sommige mensen schaamteloos misplaatst durven te zijn...
Inspirerend ook...

Vandaag was het toetsdag op school. Je zou zeggen dat dit een serieuze zaak is. Onze toets was een rollenspel om te laten zien hoe gespreksvaardig we zijn. Dat werd opgenomen op video met een camera die al eerder heeft bewezen geen fantastische audio te produceren. Deze video gaat bekeken worden door de docente die vandaag afwezig was en zij gaat het geheel beoordelen.
Ben benieuwd hoe zij onverstaanbare video's gaat beoordelen op de gespreksinhoud en bijbehorende interventies.

Op weg naar huis bekroop mij haast een vakantiegevoel. Alle opdrachten ingeleverd en de toets gedaan...vrijheid! Maar we kregen ook het rooster voor volgende week en dat drukt me met mijn neusje op het feit dat de chaos gewoon opnieuw zal beginnen.
Daarom heb ik een besluit genomen: ik vier voortaan de chaos. Ik hou van de chaos. Ik laat mijn behoefte aan structuur langzaamaan maar varen en laat mij kopje onder zakken in de chaos.
Ik bevecht niet langer mijn structuurbehoefte, ik strijd voor meer chaos. meer. Meer. MEER.
MEER! Hoera voor improvisatie! Hoera voor onvoorspelbaarheid! Lang leve de onregelmatigheid!

En nu ga ik maar even heel onvoorspelbaar verder werken aan het spel wat ik aan het maken ben voor mijn wintersportvriendjes en - vriendinnetjes...

Ik spreek u allen weer als de chaos weer hoogtij viert!

Maar ik laat jullie niet achter zonder de Willem Wever vragen van vandaag:
- Waarom/waardoor is Beau van Erven Dorens eigenlijk een BN-er?
- Waarom zijn de bolletje-eindeloos-koekjes met yoghurtsmaak niet meer te koop?
- Hoe weet je zeker dat een bodemloze put ook werkelijk bodemloos is?

Gegroet!