terugkomen en toch wegblijven

Kijk, het is niet zo dat ik ontevreden ben of een potje ga zitten klagen. Heus niet.
Maar het lukt op de een of andere manier gewoon niet om mijn voetjes helemaal op Hollandse bodem te krijgen. Na bijna 3 weken Spanje met als absoluut hoogtepunt een paar dagen Barcelona en twee werkweken daar achteraan, word ik nog steeds teleurgesteld wakker als ik zie dat ik niet in Barcelona ben. Nogmaals, ik ben niet ontevreden. Ik woon leuk, heb een leuke baan en soms heb ik zelfs nog tijd om mensen te zien of spreken. Maar toch...
Het is het verschil tussen sokken of slippers aantrekken als je uit bed komt. Het verschil tussen een korte broek en een lange. Het verschil tussen zonnebrand en een dikke trui. Het verschil tussen de markt bij de Ramblas of de koeling bij Albert Heijn. Het verschil tussen chocolate con churros en speculaas. Het verschil tussen warm en toch luchtig en koud en grijs.

Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik me weer eens flink loop af te vragen of ik het allemaal wel goed heb aangepakt. Was het niet veel leuker geweest om in Barcelona een leuk baantje te zoeken en 's avonds op mijn piepkleine balkonnetje aan de sangria te zitten in plaats van in de file op de A12? Maar al piekerend en peinzend komen daar allerlei andere existentiele vragen van en dat helpt niet om de sfeer er hier een beetje in te houden. Dus is het maar beter om me te richten op de prettige kanten van mijn Hollandse bestaan.

School is weer begonnen en tegelijk begint ook de voorbereiding al voor de wintersport. Dat lijkt wat dwangmatig maar het tilt me net over die zomerse piekeringen heen.
Van de zomerse zon in Barcelona naar een winters zonnetje in een nog nader te bepalen wintersportgebied. Kon die stap maar echt zo letterlijk genomen worden.

Voorlopig stort ik me dus maar op plannen smeden, huiswerk maken en hard werken voor de baas. Het is niet dat ik ontevreden ben, ik vraag me alleen steeds vaker af of het ook leuker kan.