beter een goede buur...

Hoe klein de wereld van sommige mensen is...
Dinsdag is het maar weer bewezen. Ik kreeg een bezoekje van de inspectie van de gemeente. Ondanks de prachtige smoes over brandveiligheid konden ze niet verbergen dat ze een tip hadden gekregen dat er tussen mijn huis en dat van mijn buurman een deur gemaakt was. Iemand had ze daarover ingelicht.

Het gevoel in de gaten te worden gehouden, ik kan er slecht tegen. Er is maar 1 iemand die weet van de deur hier in de straat en dat is mijn andere buurman. Een oude man die alles van iedereen denkt te weten maar vooral denkt te mogen weten. Hij vertelde me blij dat de tussendeur hem rust gaf. Mijn voordeur gaat niet meer zo vaak open en dicht. Ik weet toevallig dat hij bij elke beweging bij mijn voordeur achter zijn raampje in zijn deur staat te kijken wat er gaande is. Hij weet hoe laat ik weg ga en hoe laat ik thuis kom. Ik gunde hem dat gluurplezier omdat ik dacht dat zo'n oude man verder ook maar weinig te doen heeft in zijn eenzame leven.
Nu blijkt de gemeente getipt te zijn. dat kan maar door 1 persoon gedaan zijn. De bemoeizucht.
De kleine wereld waar hij in leeft.

Ik vind het niet meer zielig dat hij leeft zoals hij doet. Hij had geen last van onze deur. Hij had er zelfs rust door gekregen. Waarschijnlijk teveel rust; hij kon het niet meer allemaal in de gaten houden.

Ik vond het altijd al een seksistische en racistische man maar ik schaamde me voor die gedachte.
Zijn ranzige opmerkingen als ik in korte broek buiten zat nam ik maar niet te serieus want ik bedacht dat je toch iets moet beleven aan sensatie als je zo oud en alleen bent als hij. Zijn rotopmerkingen over de gekleurde medelanders vond ik een toonbeeld van zijn ouderdom; te oud om nog flexibel te zijn in bijvoorbeeld zijn denkbeelden. Ik noemde het angst, onzekerheid.

Van een zielige, oude en eenzame man is mijn buurman opeens veranderd in een smerige, racistische, bemoeizuchtige, kleinburgerlijke verrader.

Beter een verre vriend dan zo'n buur.

stand van zaken...

even kort: ik zit nu officieel in de sollicitatiemolen...

Spanning en sensatie!

Plotseling...

Plotseling is het zomer. Geen lente, geen koude ochtenden en een mild middagzonnetje maar op het terras zitten en verbranden. Geen voorzichtige zomerjassen maar in je hemdje.

Plotseling sta ik dus korte broeken te wassen, blijken de rekken met hemdjes in de H&M bijna leeg (op biggetjesroze hemdjes na, maar wie wil dat?) en plotseling drink ik rosé in plaats van rode wijn.

Plotseling had ik er genoeg van. Nouja, plotseling had ik er weer genoeg van; m'n werk.

Gedoe op alle fronten. Het enige gedoe wat me interesseert is het gedoe van de kinderen zelf maar dat gedoe blijkt niet altijd de prioriteit van een instelling of een team.

Al een tijdje zoek ik naar vacatures als sociotherapeut of iets dergelijks; dat wat ik nu al doe dus.

Plotseling besloot ik om eens een andere zoekterm aan te klikken die past bij de opleiding die ik doe. Meer uit nieuwsgierigheid dan dat ik serieus was. Behandelaren/therapeuten.

En daar stond mijn ideale vacature, zo op het eerste gezicht.

Online solliciteren kon. Een uur later had ik een brief met motivatie en mijn CV het internet op gejaagd. Nou willen jullie natuurlijk allemaal weten wat voor functie dat was...

Hou je vast, hier komt een batterij aan afkortingen...

Als ik wordt aangenomen ga ik de volgende trainingen en coaching geven aan autistische kinderen en jongeren en hun ouders/netwerk geven: PRT, PIBA, TEACCH, ABA, DTL en PECS.

Daarnaast neem ik dan plaats in een behandelteam voor kinderen en jongeren met psychiatrische problemen in alle soorten en verschijningsvormen. Dit team coacht ook weer de ouders.

Ik heb het allemaal eens opgezocht maar veel stelt het niet voor, al die afkortingen, maar het klinkt natuurlijk wel leuk.

De kans is natuurlijk groot dat ik de baan niet krijg (al is mijn CV zo'n beetje hun functie-eisen-lijstje) maar de gedachte dat ik best wat hoger in kan zetten dan ik tot nu toe deed, is alvast waardevol.

Plotseling was het ook weer toetstijd op school. Als jullie eens konden meemaken hoe professioneel zo'n HBO opleiding toch te werk gaat...

De gemiddelde basisschool zit beter in elkaar. Aanfluiting op aanfluiting, nu al 3 blokken lang. De toetsdag was weer een nieuw dieptepunt. Maar goed, het eerste cijfer is al binnen en is een 7. Dus lang leve de minder professionele aanpak; ik doe het er goed op.

Plotseling hadden we hier in de Lynckerstraat ook de geest te pakken en zijn we de zolder weer een stukje verder gaan opknappen. Fase 2 voor de jungle-kamer is ingeluid.

Ik hoor van mijn zusje, die ondertussen op Palawan is neergestreken, dat ze een tarsier voor me meeneemt, levend en wel. Voor in mijn jungle-binnen-tuin.

(nee, helaas, dat is een leugen. Of eigenlijk: een wens)

Dag menschen, fijn weekend in de zon (ik zal aan jullie denken terwijl ik hard werk...) en tot blog!

kikker in je bil...

Het was weer een legendarische aflevering van de 1 april-mop...

Ik heb voor onze kinderen een heuse brief van het jeugdjournaal gefaked waarin stond dat het jeugdjournaal hen zou komen interviewen over hun lievelings-1-april-grap. Dit omdat er op maandag 2 april een thema-uitzending zou komen over '750 jaar 1 april grappen'.

Prachtige brief, ondertekend door meneer Anton Pril, met als handtekening een lastig te ontcijferen: 1 april...

De kinders hebben zich allemaal omgekleed in hun beste pak en hun verhaal ingestudeerd en vervolgens kwam er ook echt iemand om hen te interviewen... (een ingehuurde kennis...)

Dolle pret.

Volgend jaar zal ik wel zwaar de pineut zijn, vrees ik.

Verder kan ik nog melden dat mijn werk inderdaad opgehangen gaat worden, ik ga er binnenkort heen om te overleggen. Okee, eerlijk is eerlijk, ik ga natuurlijk niet in een galerie hangen maarrr...een boekwinkel die regelmatig poetry-slam-achtige zaken doet en bovendien Ingmar Heytze al een paar keer op visite heeft gehad. Ingmar Heytze, voor wie hem niet kent (en zich nu onmiddelijk diep gaat zitten schamen!), is Nederlands beste dichter van het moment.

Als ik er hang meld ik het even. Dan kunnen jullie allemaal naar de boekenwinkel in Utrecht.

Ik stel voor dat jullie dat ook allemaal gaan doen en dan uitbundig complimenten gaan maken voor de prachtige gedichten die er hangen. Je kunt ook afdrukken bestellen van wat er hangt en dat is helemaal fijn. Heb je ook eens een origineel cadeau voor je schoonmoeder of je omhoog gevallen neef.

De drukte in het hoofd is nog altijd aanwezig, al heb ik het nu vooral heel druk met mezelf rust gunnen. Ben de afgelopen week dus wel mijn huiswerk gaan doen maar dan op een terras in de stad met de zon op mijn bleke snuit. Ben dus ook druk geweest met werken maar ik heb vooral blije dingen met de kinders gedaan. Zo heb ik het noodzakelijke een beetje veraangenaamd en heb mezelf op andere momenten gedwongen om te ontspannen door niks nuttigs te doen. Dat vind ik eigenlijk het moeilijkste; stoppen met nuttig bezig zijn. De vraag is hoe ontspannend het dan nog is...

Gelukkig was er een theatervoorstelling die waanzinnig goed was (hij heet 'schone woorden' hou het in de gaten) en wat films.

De tip op filmgebied is 'the prestige'. Zal nu wel niet meer draaien maar huur 'm vooral als ie uitkomt op dvd. Pas nadat de film is afgelopen kan je goed en wel bedenken waar je allemaal met open ogen in bent getrapt...Briljant!

La vie en rose over Edith Piaf is een heel ander verhaal.

Wat een vervelend mens eigenlijk, die piaf.

Dat is ook zo'n grappige ontwikkeling trouwens...

Ik zag ooit, lang geleden, de film over Jim Morrison/the Doors. Ik vond het geweldig; what a guy! Dee gewoon wat hij wilde, was gewoon wie hij was...WOW!

Pas nog eens die film gekeken. Ik heb 'm niet eens af gezien. Wat een egoistische eikel die Jim.

Vervolgens nog een poging gewaagd met 'Ray' over het leven van Ray Charles. Het zal best mooi zijn en geweldig maar ik heb 'm weer niet af gezien; wat een egoistische eikel die Ray.

Dusss...dan maar Edith Piaf. Misschien is het anders als het een vrouw is...?

Nee dus.

De vraag is nu waarom ik het ooit zo prachtig vond, al die eigenzinnigheid en waarom ik het nu zo tergend vind. Ben ik een ouwe zeur aan het worden in de categorie 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg' of snap ik het beter? Begrijp me niet verkeerd; ik waardeer nog steeds het vrijgevochtene in den mensch... maar moet dat zo hard?

Tot slot nog een sneu verhaal; een van mijn slangen is dood gegaan. Virusje van het een of ander vrees ik. Ik heb 'm als een soort krakeling-met-kop-en-staart uit z'n terrarium gevist en ik kan je zeggen dat dit best onsmakelijk is.

Nou, ik ga weer in de zon zitten met een doos tissues (hooikoorts-explosie) en ik spreek u allen later.

Tot blog!