Het is weer maandag...

De wintertijd is ingegaan...
Ik weet nog niet echt wat ik er van vind. Dat het vroeg donker is, maakt dat de kaarsjes langer aan kunnen en ik heb er nogal veel dus dat maakt het erg gezellig. Vroeg donker is ook vroeg gezellig in huis, dikke sokken, de kachel die zachtjes knettert, warme chocolademelk bij de Ruiter in plaats van rosé op het terras, stevige warme hapjes in plaats van frisse salades en stevige rode wijn in plaats van lichte frisse drankjes.
Het is ook speculaas, chocolade en kruidige thee. Het is ook diep in je jas weggedoken door de donkere stad lopen, regen die in spannende patronen rond de lantarenpalen giert. Het is ook gierende wind langs het dak als je warm en opgekruld onder je dikke dekbed ligt met een dik boek. Het is ook opspattend schuim rond het havenhoofd en metershoge golven die beuken op het strand. Maar aan de andere kant is het ook stinkende natte spijkerbroeken, rillen van de kou, je handschoenen vergeten en op elke straathoek rondvliegend afval wat in de storm veranderd ik projectielen. Het is ook kiezen om binnen te blijven in plaats van de straat op gaan om anderen te gaan ontmoeten. Het is ook in het donker de deur uit gaan en in het donker weer naar huis terug gaan. Kortom...ik weet het nog niet.

De afgelopen week stond verder in het teken van de strijd tegen de pus in mijn kop. Ik heb zo veel medicijnen gekregen dat ik het gevoel heb vol chemicalien te zitten en de afgelopen week dus maar uit milieu overwegingen op de chemobox heb geplast. Ondertussen is mijn hele mond en slokdarm opengebrand door die rotzooi waardoor alles maar dan ook alles wat ik eet of drink, voelt als happen pure sambal. het enige wat zonder noemenswaardige problemen naar binnen kan is vla. Vla vind ik vies. Vla, water en chocolademelk. Geen warme chocolademelk natuurlijk want dat brandt dan weer. Kortom; van de regen in de drup. Of: van de pus in de vla.

Of er ook nog goed nieuws is? Ja hoor, genoeg. Ik heb op 1 na al mijn schoolopdrachten voor deze periode af. Die ene zou de makkelijkste en de leukste moeten zijn maar ik heb last van een soort writers block. ik moet drama activiteiten verzinnen voor de kinders op mijn werk. dat doe ik dagelijks, al improviserend, maar nu ik het vast moet leggen en uit moet leggen, loop ik vast.
Mooie boel, mijn verzinhoofd laat me ernstig in de steek. Maar goed, ik heb nog even.
Ik heb mijn eerste therapeutische sprookje geschreven, ook goed nieuws. Ik heb het aan een speltherapeut op mijn werk gegeven voor feedback. Ze was in ieder geval erg enthousiast over mijn mondelinge samenvatting dus wie weet wat er nog van komt. Een therapeutisch sprookje is in mijn geval een verhaal waarin ik de problematiek van een kind in een sprookjesachtig verhaal verpak. Voor het kind niet altijd direct herkenbaar maar onbewust natuurlijk wel een herkenbaar gegeven. In het sprookje wordt het concreet terwijl dit in het echte leven niet altijd lukt bij kinderen. Leek me een leuke, nieuwe manier om ergens naar te kijken. Maar wat bleek? Ik heb het wiel zitten uitvinden (wat trouwens lang niet zo demotiverend is als men wel denkt. Een uitvinding blijft hoe dan ook voelen als een uitvinding) want de speltherapeut in kwestie bleek een heel pak kopietjes voor me te hebben over een methode die 'symbooldrama' heet...precies hetzelfde maar dan aan de hand van al bestaande kinderboeken. Maar de mijne is lekker toegespitst op een bepaald probleem, da's dan weer mijn voordeel.
Mocht ik hierdoor alsnog het schrijversvak inrollen dan zal ik jullie allemaal een gesigneerde versie van de eerste uitgave doen toekomen. Dan moeten alleen al die anoniempjes die hier berichtjes achterlaten zich wel even bekend maken.
Verder ben ik bijna klaar met mijn langste film ooit. Ik heb dit keer de vakantiefoto's achter elkaar geplakt en zo zijn de traditionele vakantiekiekjes opeens een wonder van beeld en geluid geworden. Okee, dat is wat overdreven maar ik ben nu toch echt tevreden over mijn geknutsel.

Ik heb ook nog geknutseld met schaar en papier en mezelf voor het komende jaar een heuse 'marjolein meets radiohead agenda' aangemeten. Zo wordt plannen en afspreken opeens een feest. Dus kom maar op met leuke plannen. Ik ben sowieso wel benieuwd wat jullie allen bezighoudt. Het is heel lief dat jullie zo op mijn verhalen reageren maar er mag ook best 'een stukje eigen beleving' in zitten.

Tot slot nog de Willem Wever vragen van vandaag:
Kunnen vliegen ook verkouden worden?
Hoe voelen de stekels van een egel? (ik zag er gisteren eentje rennen in de tuin op mijn werk maar ik kreeg 'm net niet te pakken om even te voelen)
Naar wie of wat stuur je je poetische/beeldende huisvlijt als je wilt weten of het uitgegeven kan worden? (omdat je geld nodig hebt)
Waar komen de plotselinge verhalen e.d. vandaan die opeens in je hoofd opborrelen?
Hoe zorg je dat je tong weer normaal wordt als de bovenste laag er vanaf geschraapt is door heftige antibiotica? (of heb ik gewoon chloortabletten geslikt?)

Ik wacht met spanning op de antwoorden...

helaas...

Geen bioscoopbezoek maar een doktersbezoek deze week...
Mijn eigen, gemoedelijk huisarts, met een spreekkamer als een te vol gepropte huiskamer,
had alweer vakantie dus ik werd via het bekende alfabetsysteem doorgestuurd...
Twee blokken verder vond ik een praktijk met mijn vervangdokter erin. Kil, wit en zakelijk.
De dokter vond mijn verhaal minder boeiend dan mijn geboortdatum en adres... Nog erger; hij gaf me niet eens een hand, liet me niet uitpraten en vroeg niet hoe het op m'n werk ging en of ik nog op vakantie ga. Dat doet mijn eigen huisarts altijd wel en hij vertelt ook altijd over zijn eigen tripjes. Heel gezellig dus. Mijn eigen dokter stelt een hele stapel vragen nadat hij me lekker mijn eigen verhaal heeft laten vertellen. Mijn eigen brombeer-huisarts is een held. Hij luistert, vraagt en komt altijd met een doeltreffende, serieuze oplossing. Deze vervangdokter loste mijn probleem op zich ook wel op...
Hij stelde 3 vragen en trok de conclusie.
Een paar ontstoken holtes en dus een smerige antibioticakuur. Ik bof maar.
Via de supermarkt (druiven, koekjes en boerenkool) en apotheek (kuur en neusspray?? mijn neus is niet verstopt!!) zit ik nu achter mijn pc.
Mijn pc die tegenwoordig beneden staat omdat mijn zolder in de wintermaanden veranderd in een koelkast. Ik zit hier dus wel comfortabel, dichtbij kachel, keuken en tv.
Eigenlijk heb ik nu alle tijd om eens ff flink door te werken aan mijn schoolzaken.
Eigenlijk heb ik nu alle tijd om al mijn nog niet bekeken dvd's te bekijken.
Eigenlijk heb ik nu alle tijd om een boek te lezen.
Zal je zien; heb je eindelijk alle tijd wil je alleen maar slapen...
Wat een ellende...
Gelukkig is het buiten prutweer, ik mis dus niks.

Ik wentel me nu maar even in zelfmedelijden, binnenkort vertel ik wat het me heeft opgeleverd.

wie wil er trouwens mee naar crossing border op 17 november om o.a. the veils te zien?

wow...

Op vleugels van ontroering vlieg ik boven mijn bloglandschap...
Maar ook: wiebelend van nieuwsgierigheid!
Ik wordt ongemerkt gelezen...
Ik krijg anonieme berichtjes...

Ik vind het spannend.

Het is overigens weer maandag. Maandag blogdag, zo lijkt het.
De afgelopen week heb ik mij geprobeerd staande te houden tussen pittige werkdagen, dreigende toetsen en bijbehorende stapels papierwerk/opdrachten, dagelijkse beslommeringen en pogingen om mijn sociale leven te reanimeren.
Dat laatste is gelukt, niet alleen omdat ik weer wat mensen heb gesproken maar ook dankzij de toch wel trouwe bezoekers van mijn blogje.
Zaterdagavond ben ik vanuit mijn werk naar Leiden gereden om in bar&boos een schreeuwerig herriebandje hun laatste nummers uit te zien kotsen. Eigenlijk kam ik daar vooral om taxi te spelen maar ik pikte dus een stukje optreden mee. Mijn oren zoemen er nog van.
Het is erg grappig om je te realiseren welk contrast dit taxi-klusje mij opleverde.
Het ene moment was ik op mijn werk nog druk doende een kind rustig te krijgen die compleet ontremd aan het krijsen, schreeuwen en schelden was. Het volgende moment loop ik een veel te warme ruimte in waar allemaal mensen compleet ontremd aan het schreeuwen zijn en er minstens 3 hun longen, totaal onverstaanbaar, uit hun lijf schreeuwen in een microfoon die ze wellicht niet eens nodig hadden. Waar ik eerst mijn best moet doen om rust en orde te herstellen omdat ongecontroleerd schreeuwen en om je heen slaan niet sociaal geaccepteerd gedrag is, stond ik vervolgens op een plek waar ongecontroleerd schreeuwen en om je heen slaan totaal geaccepteerd is. Heb ik nou raar werk of was ik op een rare plek?

Mijn doel voor deze week wordt het zien van Ober in de bioscoop.
Is 1 van mijn mysterieuze bezoekers al naar deze film geweest? Ik hoor het graag...

Tot blog!

Hang de vlag uit!

Kom ik zojuist mijn eigen bloghoekje weer eens opzoeken, blijk ik niet 1 maar 2 bezoekers gehad te hebben. Daarmee is mijn totaal aan reacties nu opgelopen naar het wonderbaarlijke hoge aantal van.....(tromgeroffel!).....3!!!!! Ik ben ontroerd, ik ben er stil van, ik ben diep geemtioneerd en ik voel me rijk met zoveel geinteresseerden. Bedankt, vrienden.

weer maandag...

Goed, de dag begon met een mild zonnetje.
Vrije dag ook, ondanks twee uur vergaderen.
Huiswerk, supermarkt bezoekje, de was, de afwas... allemaal dagelijkse ellende die op een vrije dag ingepland dienen te worden om vervuiling, honger en intellectuele achterstanden te voorkomen. Ondertussen werd de lucht boven Den Haag weer grauw en begon er een sip soort regen te vallen. Een dag voor kaarsen aan, dikke sokken en met een goede pot thee de noodzakelijke huiselijkheden doen.

Even een tijdsprongetje:
van de zomer was ik op lowlands en daar speelde een mij onbekende band, The Veils. Klonk als Nick Cave maar dan minder suicidaal. Klonk als Sons & Daughters maar dan zonder ADHD. Kortom: het klonk melancholisch en de man op het podium, met zijn zwarte hoed, deelde zijn leed met ons in volle overgave. Dat is altijd mooi; in volle overgave...

Terug naar het nu:
De nieuwe cd van The Veils ligt al een tijdje te wachten om aandachtig beluisterd te worden.
Vandaag, eindelijk vrij, dikke sokken en een pot thee, huiselijk bezig en met een grauw wolkendek angstvallig verstopt achter mijn luxaflex, blijkt The Veils de lapsang souchong van de popmuziek. Ik heb een nieuwe herfst-cd gevonden...

Dus de tip van de week: Nux Vomica van The Veils.

Luister en huiver...

Check vooral even de mooie site: www.theveils.com of ga op 17 november naar het Crossing Border festival in Den haag, daar staan ze dan hun ding te doen.

maandag...

Ziehier mijn maandag-uitzicht...

Af en toe een bui, zei het knmi vanmorgen. Dat klopt. Maar af en toe een bui bleek af en toe een kleine zondvloed. 'Af en toe' betekende vandaag ook: 'als Marjolein net even buiten loopt'...ik vind het gemeen en ik ben boos op het weer.

And now, for something completely different...
Zo maar wat vragen van vandaag in de categorie: 'soms begrijp ik de wereld niet':
Ik zag vandaag een baby/peuter, het arme kind kan niet ouder geweest zijn dan 2, in een buggy zitten. In beide oortjes 2 (!!) gouden ringetjes en - nu komt het- volgens de laatste (volwassen!!!) mode geepileerde wenkbrauwtjes!!
WAAROM???

Ik las in de krant, terwijl ik zat op te drogen in de Ruiter, dat het initiatief van Tom Barman (de concerten tegen extreem rechts, gisteren in Belgie) door de politiek aldaar werd 'afgekeurd' omdat het alleen maar polariserend zou werken...
WAAROM???
Ik begrijp het niet meer... er wordt dus geadviseerd om je niet te verroeren als je het niet eens bent met de groei van een behoorlijk polariserend gezelschap als het 'vlaams belang' omdat je dan te polariserend bezig bent? Ik vond polariseren toch al een stom woord, nu blijkt het ook nog eens een onbegrijpelijk toepgepast woord.

Terwijl ik netjes bij de kassa had staan wachten en eindelijk aan de beurt was, werd ik bruut aan de kant geschoven door een oude dame die net binnenkwam omdat ze wilde weten waar het lijnzaad stond. Het maakt me niet uit dat de mevrouw in kwestie een dringende vraag had, ik had geen haast. Het had me ook niet uitgemaakt als ze me straal negeerde. Maar waarom moet dat nou zo bruut en agressief? Ik snap het niet, bejaardenterreur.
WAAROM???
Op prinsjesdag werd ik al onder de voet gelopen door een horde bejaarden en bijbehorende hulpstukken... (voor wie nu denkt dat dit overdreven is...ik lag echt bijna tussen de trein en het perron omdat de dames en heren, moegestreden na een dagje gouden-koets-zwaaien, de trein in wilden voordat wij als uitstappers de trein konden verlaten)
De vraag is dus: zijn wij nou zo onaardig geweest tegen de bejaarde medemens dat ze nu zo van zich af bijten, zijn bejaarde medemensen assertiever/agressiever geworden (omdat ze nu met meer zijn?) of heeft de bejaarde medemens besloten dat ze, op basis van hun leeftijd, allerlei rechten hebben die wij, de jongere medemensen, niet hebben?
Als dat zo is, vind ik het een behoorlijk risico op polarisatie!

Verder vraag ik mij nog wat algemene dingen af:
Waarom hebben we wekenlang om moeten rijden en in files gestaan om Den Haag in en uit te komen om vervolgens te ontdekken dat de verbeteringen aan de weg eigenlijk verslechteringen zijn?
Waarom zijn de stoplichten bij nieuwe kruispunten (in Den Haag krijgen we elke week wel ergens nieuwe kruispunten na 6 weken omleidingen) steeds zo stompzinnig afgesteld? Er passen nu gemiddeld maar 3 auto's door een haags groen lichtje.
Waarom schrikken mensen tegenwoordig van elkaar als iemand een praatje begint bij de tramhalte? Ik vind het juist zo gezellig...

Tot slot, ik kan natuurlijk niet bezig blijven en ook nog es al mijn Willem-Wever-vragen hier gaan stellen (alsof iemand me op dit blog zou antwoorden, ik mag al blij zijn als iemand 't uberhaupt leest), nog een nieuwtje: ik heb een webcam. Op advies van mijn zusje (die me digitaal 't voorbeeld gaf), die ik tegenwoordig kan zien als ze zit te studeren. Ik vond dat leuk, zo leek het net of ze bij mij op m'n rommelige zolder zat (wat helemaal niet zou passen vanwege de rommeligheid). Dus, de tip voor alle nukkige, chagerijnige bejaarden die alleen maar zo geworden zijn vanwege een sociaal isolement: koop een webcam, je voelt je opeens niet meer alleen in je eigen huis. En hij kan ook uit, mocht je terug willen kruipen in je isolement. Ideaal. Nog even en mijn wereldbeeld veranderd in een verzameling pixels.

Ik zeg: leve Tom Barman en tot de volgende keer.