volgend jaar

Straks is het alweer volgend jaar.
Op de een of andere manier word ik daar altijd een beetje sentimenteel van. Ik kan er nooit zo goed tegen als dingen voorbij zijn en niet meer terugkomen. Toen ik 10 jaar werd, zei mijn moeder enthousiast:"nu word je nooit meer met 1 cijfer, voortaan ben je altijd 2 cijfers!"
Huilen. Als iets nooit meer kan, er nooit meer zal zijn en nooit meer terug kan komen, zit ik klem. Heb ik het wel helemaal benut? Had ik er niet anders mee om moeten gaan?
2007 komt nooit meer terug na vandaag. Vanaf morgen zet ik bij elke dag '08.

Ik hoor buiten oorlogsgeluiden. Den Haag viert sinds vanochtend de mijlpaal 07/08 op volle kracht. Morgen ligt 2007 als een rood tapijt op de straten. Morgen lopen we allemaal over de resten van het oude jaar naar elkaar toe om elkaar het beste te wensen voor 2008. En over twee weken is het nieuwe jaar al niet meer nieuw. Wordt de plaats van goede voornemens weer ingenomen door dagelijkse beslommeringen en hoort de herinnering aan 2007 weer gewoon bij 'de afgelopen maanden' en is die drempel die we vanavond vieren met champagne, oliebollen en vuurwerk, gewoon een feestelijke avond in een lange reeks gebeurtenissen. Oudjaarsavond is vooral van tevoren een grote gebeurtenis. Achteraf is het gewoon een feestje tussen de bedrijven door. Mijlpalen zijn groter als je er naar toe leeft dan wanneer je er op terugkijkt.
Morgen is het gewoon een dinsdag met een zondags tintje.
Maar voor vandaag heb ik besloten te genieten van de melancholie van het terugblikken en het plezier van de gedachte dat 2008 mijn jaar wordt.

Kerst?!?!?

Er zijn mensen op het moment druk met kerstbomen, lichtsnoeren en menukaarten.
Ze denken aan tafelschikkingen, kerstslingers en horen in de verte al kerstklokken (alhoewel ik me soms afvraag of ze ook weten waar de kerstklepel is gebleven).
Als ik in mijn agenda kijk dan zie ik dat het al bijna zo ver is. Maar ik vraag me stiekem af waar al die mensen toch de tijd vandaan halen. Mijn schoolopdrachten zijn allemaal teruggekomen met 'niet voldaan', de nieuwe toetsperiode komt er al weer aan, ik werk me in bij mijn nieuwe (en tweede) baan, ik race door de supermarkt om een snelle hap bij elkaar te sprokkelen, de was stapelt zich in twee bergen op, ik vergeet mensen terug te bellen of te mailen, ik hobbel nog snel tussen mijn werk door naar een verjaardag en moet de piepschuimkorrels van mijn sinterklaassurprisegeknutsel nog steeds bij elkaar vegen. Hoe doen andere mensen dat toch?!?!?
En het stomme is: ik hoor iedereen zeggen dat ze het zo druk hebben, iedereen om me heen heeft even dikke wallen onder de ogen en kijkt net zo wezenloos om zich heen als ik. We missen collectief de gemiddelde 8 uur slaap per nacht en kunnen het alleen bijslapen als we de rondtierende buikgriep toch nog even meepikken.
En toch... iedereen doet zichzelf een kerstboom cadeau, hangt er ballen in, koopt de benodigde kersthapjes, stuurt kerstkaarten en zingt ondertussen jingle bells. Wat verheugen we ons op die twee dagen instant-indoor-happiness. Twee dagen lang is de wereld perfect, is er geen stress en slapen we uit. Doet iedereen misschien daarom zo zijn best om de kerstsfeer er in te pompen? Twee dagen perfectie. Twee dagen doen alsof de wereld mooi, vredig en rustig is. Dat vergt wat investering maar dan heb je een prachtige kerstzeepbel. En daarna racen we de ontspanning er wel weer af. Misschien snap ik het niet maar twee dagen oprecht relaxen...dat lijkt me wel wat.
Jammer dat ik moet werken met kerst...