midzomernacht

De langste dag van het jaar valt enigzins in het water. Stromende regen, trams die uit hun spoor drijven en ik woon opeens aan het water. Ik ga sparen voor een rubberbootje voor het verkeer in de stad.

Ik zit nu op dag 4 van mijn 10daagse werk/tentamen-marathon. Op de 10e dag reis ik af naar Belgie om daar een dag later te starten aan weer een marathon; Rock Werchter.

Ik mag hopen dat de regen die nu valt bedoeld is om te zorgen dat er dan geen regen meer is en niet als voorbode. Regen op Werchter is het sipste wat er is (qua weersomstandigheden in mijn leven dan.... Er zijn sippere dingen op de wereld; regen op je zomerse trouwdag, groene bergen en 7 graden bij volle zon tijdens je wintersport, ijzel tijdens je eerste rijles, onweer tijdens een vliegerfeest, windstilte als je een zeilwedstrijd hebt, 40 dagen zonder regen als je landbouwer bent...)

Een feestelijker feit: nog twee weken en dan zit mijn eerste jaar er op. Het begint er verdacht veel op te lijken dat ik mijn proedeuse in 1x haal. Moet niet gekker worden.

Ik ben sowieso al over dus dat is al een feestje waard.

Mijn assessment (jaja) waarbij ik mijn allerallerallereerste dramatherapeutischachtige ding moest doen was een daverend succes en dat mag ook wel eens gezegd worden.

Nu nog even de laatste verslagloodjes en dan ben ik klaar voor de zomer. Nou maar hopen dat de zomer er ook klaar voor is...

vroeger toen de wereld nog overzichtelijk was.

Gisterochtend sliep ik uit. Wakker worden na uitslapen vind ik een van de moeilijkste dingen op de wereld. Dus zat ik, in mijn snoopy-pyama, op de bank met koffie en zette de TV aan. Geen nieuws! Ik wil ff geen nieuws! De sponzige tijden zijn weer aangebroken en ik trek me alles veel te veel aan. Dus...wat dan?
Op ned 1 was Manny Huishen te zien met zijn nieuwe TV-hit: korenslag.
Terwijl ik met koffie in de hand oude post doornam, door tijdschriften bladerde en wakker probeerde te worden, zag en hoorde ik hoe verschillende nederlandse koren (zangensembles, zanggroepen...) een idolsachtige strijd met elkaar aan gingen. Geen HJ smits die de boel afkraakte. Geen hysterische taferelen. Gewoon. Koren, die zongen. Verder niks.

Het deed me denken aan de avonden in mijn pyama op de bank met een schaaltje chips en mijn slaperige oogjes op de vrijdagavond-TV-hit van Henny Huiskip gericht.
De soundmixshow.
Gewoon mensen die hun idool nadeden. Het ergste wat er kon gebeuren was dat ze van de zenuwen af en toe vals zongen of dat ze eigenlijk toch niet zo leken. Onderin beeld verscheen de tekst: 'live gezongen!' voor wie er aan twijfelde. Plaatsvervangende schaamte ging in die tijd over een gemiste noot. Hanny Muishen was de man die iedereen geruststelde en die bemoedigende schouderklopjes uitdeelde. Soms was er een persoonlijke verassing voor een kandidaat die hevig geëmotioneerd door de magische deur rolde om er 2 sec later als zijn idool weer uit te rollen.

Tegenwoordig stikt het van de wedstrijden op TV. Welke gewezen BN-er gaat het hardst onderuit tijdens ijsdansen voor dummies? Welke vrouw is het volgende topmodel? Wie laat zich het langst opsluiten, afgezonderd van familie en vrienden? Wie durft toe te kijken hoe zijn of haar geliefde vreemd gaat met een ander? Wie gaat er net niet dood aan hongersnood op een onbewoond eiland? Plaatsvervangende schaamte zoeken we op tijdens de audties van idols, x-factor en lama gezocht. Het gaat al lang niet meer om valse noten want daar stikt het van en die werken we wel weg achter de knoppen in de studio. Het gaat om dikke mensen, domme mensen, mislukte mensen en lelijke mensen. We willen zien hoe een bijna-topmodel kotsend over de wc hangt en er vervolgens om die reden uitgeknikkerd zou kunnen worden.
We willen zien hoe Hilbrand zichzelf belachelijk maakt, jumpend en kwelend.
En het mooiste is: via een smsje kunnen we meebeslissen over het lot van de losers waar we de volgende dag bij de koffie automaat om staan te lachen.

Korenslag bracht me voor een half uurtje terug bij hoe de wereld was toen er nog maar 3 TV zenders waren, je niet kon smsen over het lot van anderen, je kon hooguit bellen over wie je WEL terug wilde zien. De wereld was eenvoudig: mensen deden hun best, als ze goed genoeg waren, kwamen ze op TV en deden dan nog harder hun best. Ik keek daar naar en ging tevreden slapen. Ik had van ze genoten, ik had niet over hen hoeven beslissen.
Ik zag op TV iets wat ik stiekem ook wel wilde worden. Nu zie ik op TV wat ik nooit hoop te worden.

Over sollicitaties en de dingen die voorbij gaan...

Het waren spannende tijden. Mezelf presenteren in sollicitatiegesprekken, nadenken over waar ik ook alweer goed in was en merken dat ik best iets zinnigs kan zeggen over mijn vak, wat toch in zichzelf vaak wat zinloos lijkt.
In mijn tweede-ronde-gesprek moest ik een rollenspel doen en men was unaniem opgetogen over mijn rol. Prachtig. Applaus. Tromgeroffel, 4 dagen lang.
Gister werd ik teruggebeld.
"Veel inzicht, kennis van zaken en sterk analytisch vermogen. Je voldoet aan al onze functie-eisen, ruimschoots zelfs. Toch hebben 3 van de 5 mensen die met je hebben gesproken het gevoel dat je niet past binnen ons team. Ze vinden je, eh, te, eh...anders..."
Einde euforie, zwijgende trommels en het zaallicht ging weer aan. Tot zover mijn tournee. Tot zo ver het sollicitatietheater.
De man wenste me nog veel succes, ik zou vast snel een baan vinden, met mijn kwaliteiten.

Het gekke was; ik hing op en zocht me een ongeluk naar die pakken om er bij neer te gaan zitten. Ik heb mijn schoenen ondersteboven gehouden op zoek naar de moed die er in gezakt zou moeten zijn. Ik keek om me heen maar ik zat nog middenin het veld, was er heus niet uit geslagen.

Aangezien ik wel echt heel dringend toe ben aan een regelmatige baan, heb ik vanmorgen maar eens gebeld met een andere afdeling binnen de stichting waar ik nu werk. Het feit dat ik niet ben aangenomen bij die eigenheimers elders, deed me ook inzien dat ik de kinders waar ik mee werk wel eens zou kunnen gaan missen. De andere afdeling was enthousiast en ik was doortastend.
Ik werd eigenlijk alleen maar op een lijstje met eventuelen gezet maar ik heb mij eens ouderwets opgedrongen, op mijn eigen tactvolle, vriendelijke wijze, en ik heb volgende week een orienterend gesprek. Hiephoi.
De rust en regelmaat druipt van deze functie af, evenals de uitdaging van een in elkaar en uit elkaar gevallen afdeling die met de nodige ervaring nieuw leven moet worden ingeblazen.
Ik solliciteer op de functie 'senior sociotherapeut'. Ik zeg: op je net-31ste al senior worden...is dat goed of juist niet?

Volgens de media hebben senioren de toekomst, het worden er steeds meer. Respect voor de senioren, ik ben opeens helemaal voor.

Bokito

Tja...ik kan er niks aan doen...ik ben een van die mensen die maar niet genoeg krijgt van het Bokito verhaal. De gorilla die uitbrak om zijn liefdesperikelen voor eens en voor altijd hardhandig op te lossen. Natuurlijk gun ik de mevrouw in kwestie geen 100 beten, een stel gekneusde, gebroken en verbrijzelde botten en een trauma voor het leven. Maar ik ben wel erg onder de indruk van de intelligentie van de aap en hoe hij niemand anders dan de vrouw in kwestie een haar heeft gekrenkt. Laat een leeuw los in de dierentuin en het is een bloedbad. Breekt er een gorilla uit dan blijft de schade beperkt tot diegenen die hem, op welke manier dan ook, gekrenkt heeft. Het geeft wel te denken...



Blijkbaar is zo'n dier zich, meer dan we dachten, bewust van de mensen die hem komen bekijken. Ik kom regelmatig in Blijdorp met de kinderen van mijn werk. Als je ziet hoeveel grappen er worden uitgehaald, op ramen wordt getikt en pogingen worden gedaan om contact te maken met dieren (misschien wel vooral apen) dan moet dat voor een intelligent dier een hel zijn. L'enfer, c'est les autres.



Gisteren was ik weer in Blijdorp. Rond het hok van Bokito staan dranghekken en borden met instructies over hoe je geen contact moet maken met de apen. De dames-gorilla's waren druk in de weer met een kleine baby. In zijn eentje, verderop, zat Bokito sipjes te knabbelen aan een stuk bamboe. Iedereen was na een blik op de legendarische aap verzadigd in zijn/haar sensatiezucht en richtte zich op de moeder met baby. Een van mijn kinderen bleef heel lang bij Bokito staan en zei vertwijfeld dat Bokito er uit zag alsof hij spijt had.


Dat was eigenlijk wel waar. Bokito zat alleen, teruggetrokken en schichtig kijkend naar ons als publiek.
Had hij spijt dat hij die vrouw gegrepen had en dat ze daardoor nu niet meer 4x per week aan het glas staat? Is hij teleurgesteld nu hij heeft gezien hoe de wereld er aan de andere kant van de hekken uitziet? Is hij kwaad omdat hij de vrouw niet aan zijn harem heeft kunnen toevoegen? Is hij sip omdat de mensen nu opeens op een paar meter afstand van hem staan in plaats van tegen het glas?


Hoe denkt zo'n dier? Kan het redeneren, causale verbanden leggen en emoties bij zichzelf herkennen? En als we niet weten hoe zo'n dier denkt, hoe kunnen we het dan opsluiten en tentoonstellen?