pinksoppen

Hoera!
Een dagje gepinkpopt en een weekendje in het meest verlaten dorp van Limburg gebivakkeerd.
Pinkpop was best fijn (beetje drassig) en ik heb het weekend er aan voorafgaand geslapen als een blok (had wat in te halen blijkbaar) en zit nu met een jetlag mijn eerste werkdag te verwerken.

Voor wie het volgt en nog niet wist: aanstaande vrijdag ga ik ronde 2 in qua sollicitatie.
Verder verdwijn ik achter een berg werk waar ik de komende 3 jaar nog niet bovenuit kan kijken en de stress zit er dus weer lekker in. Waarom duurt een dag maar 24 uur? Waarom moet een groot deel daarvan weggeslapen worden? En waarom duurt een week vervolgens maar 7x24 uur?! DAT IS TE WEINIG!!!!
Desondanks duik ik vrijdagavond ff de kroeg in om mijn 31ste jaar officieel in te luiden.

Komt allen!

sunny side up!

Na al dit leed wordt het weer even tijd voor wat luchtigers.

Afgelopen maandag zijn we met het team van 'de gouden appel' in Enschede neergestreken. Niet geheel toevallig want 1 van de appeltjes woont daar. We hebben er een heuse fotoshoot gehouden en dat is voor een camerafoob als mijzelve een heuse prestatie. We hebben een aantal leuke foto's laten schieten en binnenkort zijn die te bewonderen op de site. De site die officieel nog niet in de lucht is maar waar driftig aan geknutseld wordt.

We hebben ondertussen weer een consultje achter de rug bij de mevrouw die alles weet over sociaal ondernemerschap en die is (nog steeds) erg enthousiast over onze plannen.

Ik ook dus dat is mooi.

Ondertussen ontploft mijn hoofd van de dingen die ik moet doen, die ik wil doen en die ik zou kunnen doen.

Trouwens, mensen, de krachttoer op de zolder is geweest. Na het schilderen van muren en balken is nu ook het bamboe-dak tegen het gewone dak gezet en als binnenkort de reuzenplantenbak met waterval er staat kunnen we stellen dat de zaak, op wat details en afwerking wel klaar is.

Binnenkort lig ik dus klotsend op mijn tweedehands waterbed te luisteren naar het geruis van een miniwaterval (hij staat nu nog droog in een hoekje maar wat een waterval gaat dat worden!) en heb ik uitzicht op een jungle-binnentuin. De bananenboom staat nu nog in de badkamer te zuchten dat hij het zo krap heeft in zijn kleine tuincentrum-potje maar wacht maar... dit wordt geweldig ook voor een bananenboom. Ik heb een hele verzameling stekkies van bamboe gereserveerd bij een niet nader te noemen appelpersoon en met een rijtje grote potten moet dat spul te temmen zijn tot een mooie wand van levende bamboe.

Nog even geduld en dan lig ik er. In de jungle.

Over jungles gesproken, wat vinden jullie van de gorilla-toestand in Happy village, Rotterdam?

Kijk, ik gun niemand 100 eten met een bek als die van Bokito, ontelbare huidtransplantaties, botbreuken en verbrijzelingen maar jeetje....wat blijken apen toch slimme beesten.

Hij heeft haar gewoon in zijn geheugen geprent en besloot op een goede dag dat genoeg gewoon genoeg is. Hopla, even over de gracht springen en rennen.

Nogmaals, ik gun niemand dergelijke pijn en angst dus dat wil ik ook niet benadrukken maar bednke nou eens hoe slim dat beest dus is... Ik zal voortaan met diep, diep, diep, diep veel respect (en een afgewend hoofd) langs de gorilla's lopen in de dierentuin.

Ik heb me ooit in een echte jungle (zie hier de brug in dit verhaal) ook eens aan contact met een aap gewaagd... Dat liep wat beter af.

Tot Blog!!

Over mijlpalen en tijdbommen

Toen hij vier jaar oud was, werd hij samen met zijn broer opgehaald uit een weeshuis in Rio de Janeiro. Het echtpaar wat hem kwam ophalen nam hem en zijn broer mee naar Nederland en met de beste bedoelingen begonnen deze kersverse adoptie-ouders aan een zware taak.

Als snel bleek hij zwakbegaafd. Al even snel bleek zijn gedrag blij vlagen onhandelbaar.

Gelukkig was hij tussen die vlagen door ook gewoon een lief kereltje.

Het lieve kereltje groeide verder op en werd steeds harder. De vlagen werden buien en de buien werden uitbarstingen. Achteraf kun je nog steeds alleen maar raden hoe het werkelijk zat. Wat had hij meegemaakt in die eerste 4 jaar?

Wat doet het met zo'n klein kind om op die leeftijd alsnog een thuis te moeten vinden? Wat heeft hij meegekregen in zijn genenpakket? Hoe loyaal was hij ten opzichte van zijn biologische moeder en wat was de invloed van die loyaliteit op zijn relatie met zijn adoptie-ouders?

Hoe dan ook; hij groeide op. Uiteindelijk besluiten zijn ouders om hem te laten onderzoeken en hem hiervoor op te laten nemen in een instelling die gespecialiseerd zegt te zijn in dergelijke zaken. Een dik pak aan dossiers en rapportages bereid de instelling voor op zijn komst.

Bij binnenkomst ziet iedereen een mooie jongen van 13 die houdt van een grapje, die flink gespierd is en die zich heel sociaal op kan stellen tegenover anderen en zeker tegenover kleinere kinderen. Na verloop van tijd krijgt hij in de gaten dat hij, met zijn postuur en de dreiging van zijn (geweldadige) voorgeschiedenis, de begeleidsters kan manipuleren. Zij zijn jong en hebben geen ervaring met dergelijke jongens. De instelling heeft zich voorgenomen om dergelijke jongens op te nemen en te behandelen en dus begint de tijdbom angstig hard te tikken.

Tikkende tijdbommen ontploffen en laten schade achter. De ontploffing is een keihard geweldsincident waarbij twee begeleidsters fysiek en mentaal kapot gemaakt worden.

De instelling besluit dat deze jongen zo snel mogelijk overgeplaatst moet worden omdat dergelijke incidenten ontoelaatbaar zijn.

Dit moment is de eerste mijlpaal. Het meisje dat de dagbesteding verzorgt voor onder andere deze jongen komt in opstand, in al haar idealisme. "Als we zeggen dat we zulke jongen kunnen behandelen, als we de voorgeschiedenis kennen en beweren hier mee om te kunnen gaan als instelling dan kunnen we hem niet de deur wijzen als hij precies dat doet waarvoor hij in behandeling is gekomen."

Er volgt een periode waarin het idealistische meisje 1 op 1 begeleiding geeft aan deze jongen.

Hoewel er zo af en toe dreigende en dus potentieel gevaarlijke situaties voorkomen, raakt hij haar met geen vinger aan. Zij is de enige die weet dat hij zich schaamt. Zij ziet wel zijn tranen en probeert hem te leren hoe het anders kan.

Op een dag belt zijn vader naar het idealistische meisje om te zeggen dat zijn zoon, as we speak, compleet door het lint gaat. Tijdens het telefoongesprek steekt de jongen een schaar tussen de ribben van zijn vader. De jongen wordt opgepakt en het idealistische meisje ziet de hem nooit meer terug.

Via via hoort ze wel waar hij opgenomen is en hoe het met hem gaat maar iedereen die ze er over spreekt lacht haar vraag naar de jongen weg met cynisme. Gewetensloos. Egocentrisch. Uitbehandeld. Het meisje is teleurgesteld.

Op een dag, nog niet zo lang geleden, het meisje is al lang geen meisje meer en het idealsime is er nog maar bij vlagen, ontmoet ze eindelijk iemand die de jongen kent en die ook oog heeft voor de positievere kanten van de jongen. Ze brengt de groeten over van het meisje. De jonen geeft door dat hij daar blij mee is en doet de groeten terug. Het meisje-dat-al-lang-geen-meisje-meer-is, is blij: na jaren toch een soort van afscheidsmomentje, al was het via iemand anders.

Vorige week liep de jongen met zijn vriendin weg uit de instelling waar zij beiden opgenomen waren. Ze kwamen op TV en stonden op een site voor vermiste mensen. Het meisje bekeek de foto en was geraakt door de nog even mooie kop. Een volwassen hoofd nu maar met dezelfde pretlichtjes.

Gisteren bleken de weglopers gevonden. Het meisje van 17 was door haar vriend van 18 (de jongen waar het allemaal om draaite in dit verhaal) meegenomen naar een sexpand in Rotterdam waar zij gedrogeerd gedwongen werd tot sex met willekeurige mannen. Ze heeft 3 weken op die manier opgesloten gezeten. Haar vriendje was het hulpje van een groep loverboys.

De ooit zo idealistische vrouw ben ik.

Die jongen was mijn eerste echte mijlpaal in mijn werk. Ik leerde hoe je jezelf als instrument kan inzetten om de ander te helpen. Ik leerde door de agressie en de dreiging heen te kijken. ik leerde dat ook in gewetenloze jongens een heel klein stukje 'goed' kan zitten. Je hoeft het niet naar buiten te kunnen laten komen om het aan te kunnen raken. Je hoeft het niet te benoemen, je moet er op vertrouwen, maar nooit teveel.

Ik was toen de enige die weigerde te geloven dat iemand opgegeven moet worden, dat iemand in de steek moet worden gelaten omdat hij wild om zich heen slaat.

Ik leerde dat ik dat in me heb: tegen de stroom in, helemaal alleen ontwierp ik een nieuwe manier van omgaan met iemand als hij. Ik heb daarvoor en daarna nooit meer zo hard en zo mooi gewerkt.

Ik zou het nooit meer zo doen en ook nooit meer zo kunnen.

Mensen reageren op dit nieuws met een al haast aangewende vorm van afgrijzen. Monsters zijn het, die jongens die zo'n meisje zo behandelen. Er werd zelfs ergens geroepen om de doodstraf.

Ik snap dat wel. Zij hebben nooit een bosje zelfgeknutselde bloemen van hem gekregen toen ze jarig waren. Zij hebben hen geen breakdance les gegeven. Zij hebben hem niet gezien toen hij pannenkoeken leerde bakken en zij zagen niet hoe hij een eendekuiken uit een fuik redde. Zij bouwden nooit een hut met hem.

Weer een mijlpaal in mijn leven: hoe hard je ook werkt en hoe veel je ook geeft, je mag voor al deze moeite en investering niets terug verwachten. Dat ik het voor hem opnam betekent niet dat hij mijn gelijk moet bewijzen. Iedere verwachting die ik heb omdat ik zo veel heb gegeven is een onredelijke eis.

Hij heeft mij niet gevraagd om hem te redden, ik heb onbewust van hem verlangd zich te laten redden.

Nieuwe woorden, nieuwe kansen...

Sinds een kleine week lees ik een superblog.
http://www.zezunja.nl/

Uitgerekend in mijn eerste dagen als bezoeker wordt mij en vele andere lezers gevraagd om te ontlurken vanwege de ontlurkingsweek.
hoe kon ik weten wat lurking is?! en sterker nog; wie had gedacht dat ik een lurker ben zonder het te weten? Voor wie wil weten wat lurking is, kijk vooral even bij zezunja. Ere wie ere toekomt tenslotte.
Jullie zijn ook lurkers. Logisch. Mijn blog was opgezet om jullie op de hoogte te houden. Maar nu ik bloggenderwijs het web over ben gegaan vind ik toch dat er meer uit mijn blog te halen valt.

De banner hierboven heb ik legaal gejat van Zezunja en co.
Ik hoef niet zo dringend het ontlurkingsevangelie te verkondigen, ik zou hooguit blij zijn als er zo nu en dan een berichtje extra komt. Maar de banner staat er ter promotie van Zezunja en ter ere van haar inventiviteit. Wellicht levert het haar een lurker of 3 extra op.

Ik ga dan ook, volledig geinspireerd door de ontlurkingsweek, druk aan de slag met de volgende themaweek: link de lurker!
Oftewel: hoe kunnen we lurkers verbinden in een cirkel van lurkwaardige blogs?

ik hoor een bel luiden...

Ach! Het was de bel voor de 2e ronde!
Ik ga dus door voor een tweede gesprek!

De dames en heren van de autistische afdeling gaan opeens haastig te werk. Of ik volgende week al kan komen...

Weer een stapje dichter bij regelmaat en rust. En een spannende nieuwe baan natuurlijk...
En ook een stapje dichter bij afscheid van een groep kinderen waar ik toch wel veel van mijn hart heb liggen. Dat wordt zwaar. Dat wordt janken. Nieuwe fases komen makkelijker dan dat je het oude loslaat vrees ik.
Maar goed...eerst maar eens door ronde 2 komen. Dan nog ronde 3. En dan pas huilen. Of niet.

solliciteren...

...het is een bijzonder bezigheid.
Vandaag had ik dan toch eindelijk het gesprek bij het centrum voor autisme.
Leuk gesprek. Ik kan niet anders zeggen. Het was bijna gezellig.
Maar daar slaat de twijfel toe.
Waarom zat die psychologe druk te krabbelen tijdens mijn verhalen? Ik ben nog best veel vergeten te vermelden. En dat die man, de manager, zo vriendelijk bleef lachen, is dat wel zo'n goed teken?

Het is een vreemde situatie; ik voelde me toch gedwongen om mezelf te presenteren terwijl ik tegelijk het gevoel heb dat het een kwestie is van 'graag of niet'. Anderen er van overtuigen dat je ergens goed in bent is helemaal nog niet zo makkelijk als je niet weet wat de ander waardevolle kwaliteiten vindt.

Ik was 1 van vele sollicitanten. Volgende week spreken ze de laatsten en dan hoor ik of ik door ben naar ronde 2. Is het heel vreemd als ik zeg dat het 'doorgaan naar ronde 2' niet meteen voelt als een eer terwijl ik die baan toch echt wel graag wil?

Het vooruitzicht van deze baan is best luxe. Voor iemand die haar hele werkende leven onregelmatig heeft doorgebracht (vroege, late, slaap en nachtdiensten) is de gedachte om iedere avond thuis te zijn en de weekenden altijd vrij te zijn (en vergeet de feestdagen niet!) een soort van oase-gevoel.

Stel je toch eens voor...

van vrije tijd en de dingen die voorbij gaan...

Terwijl Spruitje de kat zich ongegeneerd op haar rug rolt in een klein streepje zon wat mijn zolderkamer binnenvalt, probeer ik te bedenken hoe vrij vrije tijd is. Wat maakt het zo'n blije gebeurtenis als je de tijd voor jezelf helemaal zelf kan indelen?

Ik las van de week een paar artikelen over 'de vrije wil' en mijn persoonlijke conclusie was dat ik niet wil geloven dat de vrije wil zo beperkt is als hij blijkt te zijn. Doe mij maar een illusie van vrije wil.

Ik kreeg een stapel linkjes toegestuurd van allerlei blogs waarop verschillende creatieve geesten hun dagelijkse belevenissen delen en ik vroeg me af of ik eigenlijk wel weet wat er allemaal te doen is in de wereld. Ik noem mijzel creatief, ik doe nou eenmaal een studie die zo heet, maar ik ben toch vooral creatief via gebaande paden. Misschien moet ik deze vrije dagen eens experimenteren met het andersom denken. Laat ik de zaken eens niet efficient en volgens bestaande patronen bekijken.

Het vervelende van tijd indelen is nog altijd dat er en zekere nuttigheidsbehoefte bestaat. Er is altijd huiswerk, er is altijd opruimen, er is altijd een was te draaien, er is altijd een boodschap te doen en er is altijd de noodzaak om sociale contacten te onderhouden omdat je anders eenzaam wordt.

Het schrijven van de verhalen en deze bewerken tot een toneelstuk is een leuke klus maar omdat er nu een plan op is gemaakt wordt de jeuk in mijn hoofd opstandig. De jeuk in mijn hoofd wil blijkbaar zelf bepalen wanneer er iets mee gedaan wordt en het lijkt wel of er nu een kriebel-stop is. Met andere woorden een writers block.

Dus: als het nuttig is om te doen wat je leuk vindt, vervormt dit de zaak zodanig dat je op den duur het gevoel krijgt dat je iets MOET doen waardoor automatisch het plezier afneemt.

Nog zo'n bijzonder fenomeen:

Nu ik een paar dagen vrij ben, kan ik doen wat ik wil. Maar als dat vervolgens betekent dat ik lekker ga lummelen, een boek ga lezen of ga schrijven dan vraag ik me over een paar dagen af of ik mijn tijd niet beter had kunnen besteden. Als ik me deze dagen rot ga rennen om achterstallige zaken op te lossen kijk ik tevreden terug op mijn vrije tijd die ik behoorlijk onvrij heb ingedeeld.

Het is een hype nu: er verschijnen overal artikelen over hoe we ons kapot werken en ons in onze 'vrije' tijd ook nog eens suf rennen, alleen maar om te verbloemen dat we ons suf vervelen.

Gewoon niks doen en je vervelen is een collectieve angst geworden en iedereen moet dus bezig zijn en nog nuttig bovendien. Zelfs een vakantie plannen we in omdat we dan kunnen bijtanken voor weer een jaar hollen en racen. Of we boeken een vakantie vol workshops ter ontspanning.

Best bijzonder eigenlijk en ik vrees bovendien dat ik behoorlijk in deze gedachte pas.

Twee experimenten dus deze dagen: andersom denken en mijn angst voor verveling onderzoeken. Dit is al weer een contradictie: ik ga mijn vrije tijd nuttig besteden door twee experimenten te doen omtrent het nuttig bezig zijn. Zo blijf je bezig.

Ik zit gevangen in een doolhof van nuttigheid, zingeving en haast.

Ik wou dat ik Spruitje de kat was, dan kon ik gewoon ongegeneerd op mijn rug in een klein streepje zon gaan liggen zonder me dit soort zaken af te vragen.

Gompie...

Zat ik net ff te kijken op de site van the veils om te zien of ze de foto's die ik zondag had gemaakt (en die ik hen gemaild had) toevallig op de site hadden gezet...en...(tromgeroffel)...wie schetst mijn verbazing...(tromgeroffel zwelt aan tot onhoudbare climax) JAWEL!!!
www.theveils.com en dan klikken op gallery en dan op sent from space...
De onderste 3 zijn van mij!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik heb mijn eerste publicatie te pakken!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(applaus)

zo maar een zondag

Van een attente vriendin kreeg ik de tip om vandaag naar Delft te komen omdat de Veils zouden spelen in een platenzaak aldaar. Recht vanuit een vroege dienst rolde ik zo'n beetje Delft binnen. Te laat maar gelukkig waren de mannen van de band ook niet zo stipt en dus was ik nog ruim op tijd ook.

Ik heb jullie al eens eerder geprobeerd warm te krijgen voor de band in kwestie. Ik weet niet hoe succesvol mijn poging was maar ik ben toch geneigd om iets toe te voegen aan mijn verhaal.
Ik heb jullie verteld van de lapsang souchong smaak die de muziek van de Veils achterlaat. Misschien heb ik nog iets groots gezegd over de teksten van de zanger.
Ik heb vast ook wel gemeld hoe de man op het podium staat en een theatraal beeld neerzet van een getormenteerde ziel en een hoed met brede rand.
Daar moet ik nu iets aan toevoegen.

De man in kwestie is slungelig, schriel en leek bij het uitstappen uit zijn busje meer op een verdwaalde rugzaktoerist zonder rugzak. Een beetje geschrokken keek hij de wereld in maar dan het liefst zo min mogelijk. Achterin de winkel werd zijn plekje ingericht.
De man in kwestie zat op een te kleine stoel, wat in elkaar gedoken en verontschuldigend kijkend voor zijn slechte voorbereiding, vroeg hij ons wat we wilden horen. Hij speelde. Hij zong.
Het geluid van een wat dikkere oude man met een leven vol leed achter zich kwam toch echt uit dit kleine lijfje. Vervolgens neemt hij zijn applaus in ontvangst en opeens veranderd het beeld.
Dit is geen man, dit is een jongen. Dit is geen doorleefde ziel, dit is een verlegen puber met lichte ogen en een donker geluid.
Die verwarring bleef. Kwetsbaar als een jongen maar zodra hij begint te zingen ingeleefd en doorleefd.

Bij het verlaten van de zaak was ik blij verrast maar ook teleurgesteld maar in beide gevallen met een zoete nasmaak.

De vriendin in kwestie heeft me aangespoord om toch iets te laten signeren (ik was de cd waarop dit moest gebeuren vergeten in de vroege-dienst-haast) en zo kwam het dat ik schoorvoetend tegenover de man in kwestie stond. Hij stond (weer zo ontwapenend) nog even cdtjes uit te zoeken in de winkel en ik voelde me best een beetje raar dat ik hem hierin stoorde.
En weer die tegenstrijdigheid:
Ik loop op hem af met het gevoel dat ik 'de Artiest' tegemoet treed. Ik vraag beleefd of ik hem even mag storen en direct slaat het beeld weer om: een kleine verlegen jongen fluistert haast geruststellend 'sure...!' Ik leg hem mijn probleem voor; ik heb alleen een tas te signeren bij me en hij vindt het niet alleen 'geen enkel probleem' hij vraagt onzeker en vol verbazing aan mij wat hij er dan op moet zetten... 'my name? or...?' Tja...eh...wat zet een Artiest eigenlijk neer als krabbel?
Met een uiterste concentratie tekende hij langzaam en zorgvuldig zijn naam op mijn tas en bedankte mij vervolgens in plaats van ik hem.

Bij de koffie die we daarna dronken in het naastgelegen café ontdekten we dat hij Finn heet.

Everybody thinks it's something real

ontwikkelingen

Met dit mooie weer is het haast onmogelijk om niet optimistisch te zijn. Het lijkt ook wel of alles weer even een boost krijgt, precies op de plaatsen waar ik het nodig had.
Het plan wat ik had samen met een paar klasgenoten om een eigen 'zaakje' te beginnen, bleef een beetje in de lucht hangen. Het was een goed idee, het was ook mogelijk, maar er was blijkbaar wat koudwatervrees. De eerste les van het nieuwe blok was innoveren en we vreeesden voor weer een ver-van-je-bed theoretisch blabla vak. De grap is nu dat het vak zo wordt gegeven dat we in groepjes een eigen product moeten bedenken en een manier om dit te 'verkopen'. En dus hebben we onze koppen bij elkaar gestoken, de plannen aangepast en krijgen nu dus professionele ondersteuning bij het opzetten van een onderneming. Want de lessen worden gegeven door mensen die hun vak hebben gemaakt van het ondersteunen van 'sociaal ondernemers'. Dit is dus onze kans om met sereieuze hulp een start te maken.
Nu ben ik dus druk met het (her)schrijven van verhalen, het bewerken van de verhalen tot een theatervoorstelling. Het plan is om 3 voorstellingen te maken met een therapeutische tintje speciaal voor een specifieke doelgroep. Later zullen we voorstellingen op maat gaan maken voor allerlei doelgroepen, op aanvraag. Met die voorstellingen reizen we naar instellingen waarvan de clienten niet in staat zijn, om wat voor reden dan ook, om een theater te bezoeken.

Ik vind het een spannend plan. Ik kan mijn schrijf-behoefte opeens functioneel inzetten. Ik ga spelen. Ik moet decors verzinnen, kostuums ontwerpen...
Klinkt nu natuurlijk alsof ik het allemaal in mijn uppie wil doen, en da's niet waar.
Het verantwoordelijkheidsgevoel is wel heel groot; we zijn maar met 3 en we moeten ons alledrie optimaal inzetten, er is weinig ruimte om verantwoordelijkheden af te schuiven of zaken uit te stellen.
Ik ben ook wel gelukkig met het feit dat we de doelgroep hebben gekozen waar ik nu mee werk. Nu heb ik zo maar de kans om de toegenomen negativiteit in mijn werk om te zetten in iets positiefs. Want eerlijk is eerlijk; ik trek het af en toe gewoon niet meer zo goed. De oneindige stroom aan kinderen met een beperkt verstandelijk vermogen, die steeds net niet helemaal begrijpen wat hen overkomt en waarom, met ieder een triest verhaal. De problemen worden steeds heftiger. Dat laatste is trouwens nog maar de vraag, het feit is dat ik het steeds heftiger beleef. Mishandeling, kinderen die verlaten worden door hun ouders, seksueel misbruik...ik vind het steeds moeilijker en het beinvloed ook steeds meer mijn wereldbeeld. Ik realiseer me dat ik de wereld bekijk door de bril van deze tragische verhalen. Ik vraag me af of andere mensen de wereld nog kunnen zien als een onschuldige plek, een plek vol kansen, een plek waar je veilig kunt zijn. Ik zie overal mensen die het net niet zullen redden of niet gered hebben, ik zie valkuilen voor 'onze kinderen' als ze wat groter zijn, ik zie veel situaties die juist de negatieve ontwikkelingen stimuleren. Wat is er op TV, wat kan je vinden op internet, hoe gaat men met elkaar om? Overal liggen adders onder het gras. Kortom, ik moet echt dringend op zoek naar ander werk om te voorkomen dat mijn wereldbeeld te ernstig verbitterd. Dat is lastig want ik merk ook dat dit werk een heel belangrijk deel is van mijn leven, van mijn identiteit.

Wat wel weer fijn is (om niet te verzanden in gemopper over de wereld en haar onrecht), is dat ik mijn frustraties heb kunnen verwoorden in een opdracht voor school. Daarmee kreeg ik niet alleen een goede beoordeling maar ook het advies om wat meer te doen met mijn 'schrijftalent'. Onze 'juf' (of, zoals dat tegenwoordig heet; onze 'coach') kan hier misschien ook wel wat richting in geven. Want schrijven is wat ik het liefste doe maar het heeft nog geen duidelijke richting, geen kanaal.

En zo, dames en heren, blijkt school tot nu toe weliswaar wat weinig inhoudelijk, het geeft wel allerlei kansen om me te ontwikkelen op andere vlakken.
Dat gevoel, de drang te ontwikkelen en het vinden van mogelijkheden om dat te doen, dat is waarom ik ben gaan studeren en het is bovendien hetgene dat me de mogelijkheid geeft om alle losse eindjes eindelijk eens constructief aan elkaar te knopen. De worstelingen van de laatste jaren waren dus niet voor niets, er is richting aan gegeven.
Ik word er gelukkig van.

Tot blog!