Hoe de tijd vliegt

En opeens is het alweer herfst.
Ik zit me in een fel zonnetje bibberend op zolder te gedragen als een model-student. De stapel 'to-do' is nog altijd hoger dan die van 'klaar'. Iets in me zegt dat dit een perfecte metafoor is voor alles in mijn leven, maar dat terzijde.
Het lijkt nog pas geleden dat ik in Spanje rondliep en me bedacht dat die levensstijl me beter past. Toch is het alweer lang genoeg geleden om al weer met haast door de stad te racen, ongeduldig te wachten in te lange rijen en te mopperen op het weer.
Ik heb al weer twee truien aan en in mijn dikke sloffen heb ik ook nog skisokken aan.
Ik lees net dat er een superstorm aankomt rond 18 november die heel Den Haag zal doen overstromen (en nog wat andere belangrijke plekken langs de kust...) Behalve dat dit nieuws me nog harder doet rillen van de kou, word ik ondertussen serieus kwaad om de terreur van het bangmaken.

Let even goed op en denk met me mee:
Ik zet 's morgens de TV aan en word overspoeld door slecht nieuws. Banken die omvallen of failliet gaan, oorlogen en hongersnood...redelijk beangstigend allemaal. Gelukkig komt er na het nieuws altijd iets luchtigers, reclame!
Helaassss... Ik moet van alles aanschaffen en ondernemen uit angst voor ouderdom, ouderdomsverschijnselen, griep in allerlei varianten, bacteriën, onaantrekklijk zijn, achterlopen op modegebied, cellulitis, plekjes op mijn huid, de invloed van de zon op mijn huid, verkeerde voeding of het hebben van een mp3speler die niet ook films kan afspelen, ouderwetse TV-kabels en teveel betalen voor energie. Gelukkig is er altijd nog omroep Max. Helaassss... daar blijkt dat je tegenwoordig al oud bent als je 50 bent en dan word je om de oren geslagen met reclame over opstastoelen, mobiliteitsproblemen en bijbehorende scootmobielen en vitaminepreparaten, kunstgebitkleefpasta en incontinentiespullen.
Ach ik kan nog uren doorgaan. De overheid regelt van alles, er zijn verzekeringen voor de idiootste dingen en ondertussen zijn er programma's als opgelicht, weet wat je koopt, kassa, opsporing verzocht, de grootste medische missers aller tijden en meer van dat soort troep om je bang te maken. Als je niet uitkijkt lukt dat ook nog en verdwaal je in een angstig doolhof wat zorgvuldig is uitgerold voor ons allemaal.

Over verdwalen gesproken...ik verdwaal nu bijna dagelijks in mijn eigen stad.
Alle grote kruispunten worden tegelijk opgelegd en vernieuwd. Nee, dat is niet handig en nee, ik waardeer nu even niet dat de gemeente opeens zo onderhoudend bezig is.
Normaal gesproken rijd ik vanaf de stadsgrens in een ruim kwartier, afhankelijke van het tijdstip, naar huis. Nu kost me dat zo nu en dan gewoon een uur! De enige aanrijroute bleek vorige week ook nog eens afgesloten vanwege een brand. Heel vervelend allemaal maar ik kon dus gewoon niet meer naar huis! Helemaal niet! Heb de auto in een andere wijk moeten zetten en ben gaan lopen...

Nou. Dat ben ik ook weer allemaal kwijt. Wellicht zijn er meer poëtische zaken te overdenken maar het lukt me even niet. Ben alleen nog maar bang dat ik straks mijn eigen huis niet meer kan vinden en dat de stapel 'to-do' dan groeienderwijs op me ligt te wachten in mijn verstopte huis. Als ik mijn huiswerk niet afkrijg is dat dus vanaf nu de schuld van de gemeente Den Haag en dan haal ik mijn diploma niet en volgens de TV-berichten is een diploma van levensbelang en voor je het weet lig ik werkeloos in een opgebroken goot en wat je daar allemaal niet op kan lopen en hoe maak ik dan nog een bewuste keuze en...en...en...

entertainment in zieke dagen

Plotseling werd ik flink ziek. Hersenontsteking. Uitgerekend het deel van mij waar ik het meeste van houd en het meeste op vertrouw. Twee en een halve week duurt het nu al. De eerste twee weken heb ik stil in mijn bed gelegen. Om te voorkomen dat ik maar door bleef malen op mijn eigen gedachten en hersenspinsels heb ik in die weken de TV veel aangezet. Van onder mijn dekens heb ik geluisterd naar bijna alles wat de TV overdag te bieden heeft.

Ik weet nu als de beste wat ik moet eten om er goe uit te zien en volgens welke maatstaven. Ik weet nu precies welke kleding ik absoluut moet gaan aanschaffen en welke kleding ik direct uit mijn kast moet verwijderen en zo mogelijk verbranden. Ik weet nu dat een relatiecrisis gered kan worden door mezelf en mijn partner een make over cadeau te laten doen. Dan krijg ik aan het eind van de dag een modepaspoort mee waardoor ik toekomstige dalen in mijn relatielandschap zelf kan voorkomen. Kortom, ik heb geleerd hoe mijn uiterlijk bepalend is voor mijn levensgeluk, de mate waarin anderen van mij houden en mijn successen.
Verder heb ik ontdekt dat er nu een mascara op de markt is die er voor zorgt dat mijn wimpers er uitzien alsof ik nep-wimpers opgeplakt heb, een absolute must om gezien te worden en serieus genomen te worden. Ik heb al een tijd geleden geleerd dat de vergrijzing toeneemt in Nederland. Ik heb in de afgelopen twee weken ook geleerd hoe dat komt. Je bent nu al oud als je 50+ bent. Er zijn step-in baden, sta-op-stoelen en speciale vitaminepreparaten om je geheugen te behoeden van dementie en die zijn allemaal voor 50plussers. Dit alles betekent dat ik over zo'n 17 jaar al bij de ouderen hoor en dat ik mijn huid dien te gan verzorgen met speciale huidverzorgingsproducten, een bejaardenscooter moet aanschaffen (voor de helft aftrekbaar van de belasting!) en speciale reizen moet gaan boeken.
Nu de huishoudbeurs langzaamaan verworden is tot een kruising tussen de kamasutrabeurs en een real-life-viva, kan ik godzijdank al over 17 jaar naar de 50plus-beurs.

En dan heb ik het nog niet eens over alle meetinstrumenten die nu als entertainment worden aangeboden. Ik heb me kunnen vergapen aan mensen die strijden om te bewijzen dat ze het meeste talent hebben (op wat voor gebied dan ook), dat ze een X-factor hebben, dat ze het beste over een catwalk kunnen lopen, dat ze het beste etentje kunnen geven, dat ze juist geentalentvol chef-kok zijn, dat ze de beste outfits kunnen maken van afvalmateriaal, dat ze mooi maar dom zijn of juist lelijk maar slim. Ik ben zo blij dat ik daar nu allemaal van op de hoogte ben...
Het toppunt vond ik een programma dat heet 'lekker slim'.
In dit programma moeten zwakbegaafde vrouwen antwoorden geven op vragen op het gebied van algemene kennis en mannen die zelf duidelijk niet gehinderd worden door enige schaamte of een geweten, moeten voorspellen welke domme antwoorden de vrouwen geven. Ik dacht eerst dat de dames actrices waren. 'Lenin en Stalin? Dat zijn ikea-kasten!', dat verzin je niet...
Dat verzin je dus wel als je niet zo bijster intelligent bent en een dergelijk antwoord als keuze voorgeschoteld krijgt. Lekker lachen met z'n allen om zwakbegaafden en wellicht verstandelijk beperkten. Ze zien er toevallig allemaal goed maar een beetje dellerig uit en drinken de hele uitzending lang champagne of witte wijn. Makkelijk scoren dus. En wij? wij kijken er allemaal naar. DWDD laat de meest hilarische fragmenten zien, op de radio wordt en nog ens hartstochtelijk om gelachen en er is helemaal niemand die zich afvraagt hoe dit kan en of dit eigenlijk wel zo leuk is.
Het is niet dat ik zo'n moraalridder ben. Het is niet dat ik nooit eens lach om dommigheid van anderen. Maar het zou ons allemaal niet misstaan als we ons weer eens bezig gingen houden met zaken die er werkelijk toe doen.

Binnenkort kan ik weer doen wat ik wil, dan is mijn hersenpan weer gezond en hoef ik me niet meer bezig te houden met de voorschriften over hoe ik moet leven, mij aangeboden door een medium wat zwakbegaafdheid tot entertainment weet te transfomeren.
Geruststellende gedachte: mochten mijn hersen inderdaad aangetast zijn door mijn ziekte dan wacht mij een carriere in het televisie-entertainment. Misschien een leuke tip voor RTL:
de dementieshow, waarin de hoofdpersoon zijn familileden moet proberen te herkennen, ideaal in onze vergrijzende 50plus maatschappij. Ik kan niet wachten...

wintermoe

Het was weer eens een echte winter. Met snijdende wind, sneeuw en ijs om op te schaatsen.
De winter is eigenlijk alleen maar leuk op die momenten, de momenten dat de romantiek het wint van de kou. Nu is het niks. Grijs, regenachtig en nog steeds best koud.
Gister zag ik dat er een struik al druk bezig was met uitlopen. Lichtgroene puntjes aan een donkergroene struik. Die had het blijkbaar ook gehad met de winter.

Ik droomde vannacht dat ik rondliep op Werchter. Het was warm, ik had een nieuwe coupe en een bijzonder coole broek.
Het wordt hoog tijd dat de zon weer terug komt. Dat ik op slippers kan lopen en zonder jas naar buiten kan. Dat ik de vliegjes van mijn voorruit sproei in plaats van het gestrooide zout.
Dat ik een dekbed minder op mijn bed kan leggen en dat ik mijn zonnebrandcreme standaard in mijn tas heb zitten in plaats van een pak zakdoeken.

Ik functioneer erg klimaatneutraal maar daarmee ook weinig efficient; ik loop op zonne energie en de accu moet nodig bijgevuld.

2009

Het is weer gebeurd.
Kerst is voorbijgedreven in pannen en potten, gourmetsets en gluhwein.
Net goed en wel uitgebuikt begonnen we aan oliebollen en champagne.
1 januari begon met goede voornemens en baklucht.
Goede voornemens waren ooit een leuke gedachte, een traditie. Nu is het hip en iets wat je MOET hebben. Zoiets als 'een nieuwe auto' 'last van de kredietcrisis' en 'een senseo-apparaat'.
Gelukkig zijn we allemaal zo verzadigd dat we niet eens meer kunnen verzinnen wat we ons nog willen voornemen. Wat we willen nemen, dat kunnen we wel bedenken maar vóórnemen...
Gelukkig is er een goede voornemens generator op internet zodat iedereen er bij kan horen.
Ik neem me voor om dit jaar eens wat minder te moeten.
Feitelijk moet ik namelik best veel maar het moeten maakt het tot een last. Dus de dingen die ik moet, noem ik voortaan dingen die ik wil.
Verder zijn er nog wat onuitgesproken verwachtingen waar ik aan zou moeten voldoen. Wat zou er gebeuren als ik dat niet meer moet?
Een mooi experiment om 2009 mee te beginnen. Dat moet toch lukken...

Bemoeienissen

We hebben in Nederland veel regels. Heel veel regels. Blijkbaar ligt het in onze natuur om zo veel mogelijk vast te leggen voor het geval het anders zou lopen dan gepland. Nu zal ik niet zeuren over het bestaan van regels want ik ben een Nederlander dus ik houd er van, tegen wil en dank.
Er zijn regels die zo belangrijk en zo bindend zijn dat het wetten zijn. Dat begrijp ik ook want als je met z'n velen bij elkaar leeft, moeten er duidelijke en bindende spelregels zijn. Geen probleem tot zover. Maar het is een beetje doorgeschoten allemaal.

We hebben een overheid die regels opstelt voor van alles.
Hoe en waar je parkeert. Of je een stukje aan je huis kan bouwen, hoe dat er dan uit moet zien en per wanneer je kan beginnen met bouwen. Hoe je je afval sorteert, wanneer en hoe je dit aanbiedt aan de vuilnisman. Of je op straat bier mag drinken. Waar je mag roken en vooral waar niet. Wat je gebruikt om je geest te verruimen en waar je dat kunt kopen. Welke hoeren waar mogen werken en welk werktijdenbesluit hierop van toepassing is. Sowieso wordt er graag invloed uitgeoefend op onze werktijden. Daarop aansluitend wil de overheid graag zien dat ouders allebei aan het werk gaan en dus wordt er druk uitgeoefend op eenieder die besluit om de eigen kinderen op te vangen in plaats van dit aan anderen over te laten. Het aantal sollicitatiebrieven wat een werkloze schrijft is vastgelegd in regels, de tijd die men mag nemen om tijdelijk arbeidsongeschikt te zijn en voor hoeveel procent dit dan is en de wijze waarop men reïntegreert in het arbeidsproces, het staat allemaal zwart op wit. De plek waar jongeren mogen hangen, de kleur van de fietsenrekken in de stad, het soort winkels wat er in een bepaalde straat gevestigd mag worden. Tegenwoordig bestaan er ook regels over wat men zou moeten eten, hoe vaak men zou moeten eten en hoeveel men minimaal en maximaal mag wegen. Er wordt ook bepaald wie er zijn eigen kinderen wel mag opvoeden en wie niet, hoe dat zou moeten gebeuren en wie er mag ingrijpen. De overheid maakt uit dat allochtone ouders hun kinderen beter moeten opvoeden, kinderen mogen 's avonds na 21.00u niet meer de straat op om te zorgen dat mensen met een andere culturele achtergrond hun kinderen óók op tijd binnenhalen. Je mag je kind niet slaan, niet verwaalozen en je moet het goed te eten geven. Kinderen mogen het niet te druk hebben, er bestaat bemoeienis met hoe we onze kinderen overspannen. Films hebben een ondergrens in de leeftijd waarop men naar die films mag kijken en hetzelfde geldt voor games. Haatzaaien op internet mag niet en de overheid bepaalt wat haatzaaiend is. Onzedelijkheid is nog zo'n heikel punt. Er is een minister die zich druk maakt over de seksuele moraal van de jeugd van tegenwoordig. Een wethouder in Den Haag wil het sissen van allochtone jongens strafbaar maken. Ik kan hier nog meters tekst aan verspillen; voor iedere stap die we zetten is tegenwoordig een regel, een wet of een wetsvoorstel. Dat irriteert mij. Niet omdat ik een hekel heb aan regels, dat heb ik al uitgelegd. Het irriteert mij omdat ik als burger, als individu, het gevoel krijg dat de overheid denkt dat ik zelf geen hersens heb. Dat ik niet weet dat er gesolliciteerd moet worden als ik geen baan heb. Dat ik voor de lol langdurig ziek zou kunnen worden. Dat ik niet weet dat mijn eventueel toekomstige kinderen 's avonds in bed moeten liggen in plaats van over straat te zwalken. Dat ik niet oplet waar diezelfde eventuele kinderen naar kijken op TV of in de bioscoop. Dat ik diezelfde eventuele kinderen geen juiste seksuele moraal kan bijbrengen. Dat ik dom ben en dat het ministerie van jeugd en gezin, het ministerie van wvc en weet ik veel welk ministerie nog meer mij moeten leiden naar het juiste gedrag, de juiste omgangsvormen en de juiste moraal. Dat ik opgevoed moet worden.

Dit is zo'n algemeen bekende en zo nu en dan opspelende frustratie. Meestal moet ik om mezelf lachen als het weer eens opspeelt. Deze week ging het mis. ik moest niet lachen.

Let op:

Guusje ter Horst, minister van binnenlandse zaken, gaat een waardencatalogus, een handboek, opstellen van goed burgerschap. Ik hoorde dit eerste zinnetje op het nieuws terwijl ik in de auto zat en ik begon weer met een interne tirade. 'Krijgen we nu weer een pakket leefregels, gedragsregels en denkregels opgelegd?!' Het was het nieuws van 07.00u ('s ochtends!) dus het drong niet tot me door hoe dit bericht verder ging. Om 07.30u hoorde ik de volgende zinnen van het bericht.
Mevrouw ter Horst vindt dat we ons als goede burgers wat verantwoordelijker moeten gedragen. Dat we vanuit onze eigen gezonde moraal moeten handelen, onze verantwoordelijkheid ten opzichte van elkaar moeten nemen en... (...tromgeroffel, de spanning stijgt....) niet zo afhankelijk moeten zijn van de overheid.

De overheid gaat nu voor mij vastleggen dat ik me niet moet vasthouden aan wat zij voor mij vastleggen. Er komen misschien wel regels over hoe je regels moet overtreden.
'Zo mevrouwtje... ik zie dat uw parkeerticket 2 minuten geleden verstreken is. Zeker een lange rij bij de kassa? kleingeld was op? Zegt u het maar, welke smoes wordt het? Dan schrijf ik ondertussen een parkeerbon van 50 eurootjes voor u uit...'
'Nou meneer de parkeerwachter, ik ben het in het geheel niet eens met het zo zorgvuldig en gedetailleerd vastgelegde parkeerbeleid hier in de stad. U kunt dus, volgens de theorie van ter Horst, deze parkeerbon in uw poepertje proppen. Ik moet namelijk een zelfstandig denkend individu worden en niet afhankelijk zijn van de overheid dus ik parkeer mijn barrel waar ik dat wil en ik betaal daarvoor wat ik wil. Daar heb ik goed over nagedacht. Adieu!'

'Zo mevrouwtje. U bent helaas in overtreding van wetsartikel nogwattes artikel ditendat. U heeft het voorhoofd van uw overbuurvrouw kapotgeslagen op haar net gerenoveerde monumentale gevel. Dat kan toch niet?! Realiseert u zich dat u de wet heeft overtreden??'
'Ja meneer de agent, ik realiseer mij dit terdege. Als goed burger heb ik mij onafhankelijk van de overheid opgesteld en zodoende op geheel eigen, en eerlijk gezegd ook zeer effectieve wijze een einde gemaakt aan de geluidshinder die ik ondervond als gevolg van het overmatig gebruik van haar nieuwe hogedrukreiniger. Dus.... kan ik nu weer gaan?'

Kijk, ik kan twee dingen doen. Ik kan in opstand komen tegen deze dubbelopistische wijze waarop men beleid denkt te moeten uitschrijven. eerst ben ik dom en moet in alles begeleid worden. Vervolgens moet ik vooral op eigen benen staan. In opstand komen zou echter betekenen dat ik het niet eens ben met mevrouw ter Horst. Dat geeft haar en haar vrienden van het binnenhof de kans om te roepen 'ZIE JE WEL!!! Ze hebben heel veel sturing nodig!'

Ik kan er ook de lol van inzien, en eerlijk is eerlijk, als het niet zo sneu was, zou het grappig zijn.

Maar dan:

Ik kom in een gezin waarin de oudste zoon (van 4) de slimste is. Dat bedoel ik niet als belediging maar de ouders bleken ontestbaar qua IQ, zo laag is het. De jongste, van 3, heeft een aandoening aan zijn hartje en is ondervoed. De kinderen kunnen niet praten omdat hun ouders niet tegen hen praten. De kinderen zijn niet zindelijk omdat de ouders niet weten dat je dit aan een kind moet leren. Een verzoek om een machtiging tot uithuisplaatsing is afgewezen omdat de rechter vond dat de rapportage onvoldoende volledig was. Een gezond moreel besef bracht de rechter in een lastig dilemma. Een weldenkend mens ziet wat er aan de hand is in dit gezin en wil ingrijpen.
Maar de regels zijn nu eenmaal dat hij zich moet baseren op rapportage. Ik werk in het gezin op verzoek van dezelfde rechter. Ik rapporteer mijn bevindingen en breng de ondertussen gevaarlijk situatie onder de aandacht van willekeurige invloedrijke mensen. Ze zijn het allemaal met me eens. Vandaag is het verzoek wederom afgewezen; er is geen direct levensgevaar. De kinderen zijn ondervoed, ondergestimuleerd, verwaarloosd en worden mishandeld. Ouders krijgen nog een kans. En de kinderen? De overheid heeft vastgelegd dat deze kinderen om dubieuze redenen geen kans verdienen.

Ik heb mij als goede burger verantwoordelijk gevoeld voor deze kinderen zoals de minister van mij verwacht. Ik heb mij ingezet voor de bescherming van deze kinderen. Ik heb me er ellendig over gevoeld; ingrijpen betekent dat ze nooit meer bij hun ouders slapen en de komende sinterklaas in een crisispleeggezin doorbrengen in plaats van thuis. Toch leek het beter; veiligheid, bescherming, verzorging. Ik wil niet dat de jongste van de twee dood gaat door hartritmestoornissen als gevolg van ondervoeding. Dat woog zwaarder.
Ik heb gedaan wat Guusje van me vraagt; zelf nagedacht, verantwoordelijkheid genomen en volgens een gezonde moraal een ander willen helpen. Toch werkt diezelfde overheid me tegen. De kinderen blijven thuis en ik mag 3x per week langsgaan om te zien hoe slecht het met ze gaat want.... zo zijn de regels.

wat zou Guusje zeggen als er binnenkort in de krant staat dat er twee jonge kinderen dood gevonden zijn in een huis in de schilderswijk in Den Haag? Zou ze me een compliment geven voor het volgen van de regels of zou ze me verwijten dat ik geen goed burgerschap heb getoond?

Weltrusten.

terugkomen en toch wegblijven

Kijk, het is niet zo dat ik ontevreden ben of een potje ga zitten klagen. Heus niet.
Maar het lukt op de een of andere manier gewoon niet om mijn voetjes helemaal op Hollandse bodem te krijgen. Na bijna 3 weken Spanje met als absoluut hoogtepunt een paar dagen Barcelona en twee werkweken daar achteraan, word ik nog steeds teleurgesteld wakker als ik zie dat ik niet in Barcelona ben. Nogmaals, ik ben niet ontevreden. Ik woon leuk, heb een leuke baan en soms heb ik zelfs nog tijd om mensen te zien of spreken. Maar toch...
Het is het verschil tussen sokken of slippers aantrekken als je uit bed komt. Het verschil tussen een korte broek en een lange. Het verschil tussen zonnebrand en een dikke trui. Het verschil tussen de markt bij de Ramblas of de koeling bij Albert Heijn. Het verschil tussen chocolate con churros en speculaas. Het verschil tussen warm en toch luchtig en koud en grijs.

Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik me weer eens flink loop af te vragen of ik het allemaal wel goed heb aangepakt. Was het niet veel leuker geweest om in Barcelona een leuk baantje te zoeken en 's avonds op mijn piepkleine balkonnetje aan de sangria te zitten in plaats van in de file op de A12? Maar al piekerend en peinzend komen daar allerlei andere existentiele vragen van en dat helpt niet om de sfeer er hier een beetje in te houden. Dus is het maar beter om me te richten op de prettige kanten van mijn Hollandse bestaan.

School is weer begonnen en tegelijk begint ook de voorbereiding al voor de wintersport. Dat lijkt wat dwangmatig maar het tilt me net over die zomerse piekeringen heen.
Van de zomerse zon in Barcelona naar een winters zonnetje in een nog nader te bepalen wintersportgebied. Kon die stap maar echt zo letterlijk genomen worden.

Voorlopig stort ik me dus maar op plannen smeden, huiswerk maken en hard werken voor de baas. Het is niet dat ik ontevreden ben, ik vraag me alleen steeds vaker af of het ook leuker kan.

Vrije geluiden

Het zit er weer even op. Na een hoop stress ben ik toch weer 'over' en ben ik nu officieel derdejaars.

Na alle chaos van een nieuwe baan kwam de chaos van het inhalen van een achterstand op school. Die ik dan weer was opgelopen door... juist; de nieuwe baan. Nu het allemaal voorbij is; het nieuwe van de baan is er wel af en ik heb de meeste deadlines qua studie toch gehaald, kan er weer eens achterover geleund worden.

En al leunend komen er dan vanzelf weer allerlei overpeinzingen en herbelevingen.

Door de chaos ben ik niet altijd even aandachtig geweest in het onderhouden van contacten. Sommige mensen begrepen dat en daarmee kan ik de komende weken weer een inhaalslag maken, maar voor anderen bleek het toch teveel. Of liever gezegd: te weinig. Zo kwam het dat ik geen stoelen hoefde bij te zetten toen ik jarig was. Het grappige is dan weer dat de mensen die er wel waren er ook best wat moeite voor hebben gedaan om te komen. En dat maakte het een van de leukste verjaardagen.

Het weekend na mijn verjaardag was een oase in de drukte. Pinkpop. Geen die-hard actie ik ging maar 1 dag meedrentelen tussen de festivalmensen. Rage against the machine zou komen.

Ooit, toen ik nog een pubertje was met posters van Johnny Depp boven mijn bed en nog driftig zoekende was naar wat ik wilde zijn, zat ik rond pinksteren TV te kijken en zag een massa mensen bewegen terwijl er een driftig mannetje op een podium stond te springen. De mensenmassa golfde en beukte en de man op het podium spuugde zijn woede uit over het publiek. Later bleek dat er in de omgeving van Landgraaf een kleine aardbeving was gemeten tijdens dit optreden. Hoe kon zo'n klein ventje met zijn boosheid de aarde laten schudden? Hoe kon het dat iedereen die daar stond hem volgde in zijn energie?

Ondertussen ben ik een half leven verder en kreeg ik de kans om het zelf te gaan zien.

Ik stond achterin het voorste vak. Redelijk veilig, als het er te hard aan toe zou gaan (gezien mijn broze botjes) kon ik zo over het hek afgevoerd worden. De mannen kwamen op in oranje overalls en met zwarte zakken over hun hoofd. Er klonk een luchtalarm en ze bleven minuten lang roerloos staan. Niemand in het publiek wist wat te doen. De gitaren werden omgehangen en zodra het eerst akkord van bombtrack klonk explodeerde het gehele voorste vak.

Niks geen vluchtplan over het hek, niks geen broze botjes. Ik heb nog wel wat kleine meisjes over het bewuste hek geholpen maar al vrij snel was ik het hele hek kwijt.

Ik zat middenin die golvende beukende massa die ik ooit op TV zag.

Na het laatste akkoord van killing in the name werd het heel stil in mijn hoofd. Kleddernat van het zweet en met een bult op mijn voorhoofd stond ik als een kleuter te grijzen in het voorste vak. Op het podium werd nog iets gezegd over dat we hopelijk niet agressief waren geworden van het optreden maar ik heb me eerlijk gezegd nog nooit zo niet-agressief gevoeld.

De bult was na een dag of twee al weer verdwenen, net als de spierpijn.

De napret is nog wekelijks want op youtube staan de filmpjes van het optreden. Helaas is er ook een filmpje waarbij iemand uit het publiek door de beveiligingsmensen in elkaar wordt getimmerd. Precies tijdens een nummer wat gaat over onderdrukking door geweld. Blijkbaar was de waarschuwing tegen agressief gedrag vooral bedoeld voor de mensen die de veiligheid moesten bewaken.

We hadden al kaarten voor Rock Werchter maar ik wist in Landgraaf al wat het hoogtepunt van het festivalseizoen ging worden.

Lowlands laten we dus maar zitten.

Werchter was leuk, veel nieuwe geluiden gehoord en natuurlijk was er Radiohead. En als nou niemand het doorvertelt durf ik wel toe te geven dat zelfs Radiohead het niet kon winnen van RATM dit jaar.

En wat was nou het geheim waarmee die kleine driftkop zo veel mensen in beweging krijgt?

Ik weet het nog steeds niet. Ik weet alleen maar dat ik me in tijden niet zo vrij heb gevoeld.

En dat ik nog nooit zo trots ben geweest op een bult op mijn voorhoofd.